ποίηση

ΤΑΥΓΕΤΟΣ

ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΕΡΩΧΟ ΒΟΥΝΟ

*  

Θυμάμαι μικρούλα ακόμα

πόσων χρονών άραγε;
Έξει; Επτά; Ποιός ξέρει;

Σε κοίταζα μεγάλο βουνό.

Η σκιά σου απλωνόταν μακριά.

Άγγιζε τα δάκτυλα των ποδιών μου.

Κι εγώ φοβόμουν και πήγαινα όλο πιο πίσω

Ένα ρίγος διαπερνούσε το κορμί μου.

Κι έτρεχα...έτρεχα να κρυφτώ τρομαγμένη

να γλυτώσω απ' την σκιά σου
μεγάλο αγέρωχο βουνό.

Τώρα όμως δεν φοβάμαι πια, όχι γιατί μεγάλωσα

και ξέρω πως η σκιά δεν είναι τίποτε άλλο

παρά μια σκοτεινή περιοχή που ο όγκος σου

το φως δεν αφήνει να περάσει.

Αλλά γιατί σ' αγαπώ

μεγάλο, αγέρωχο βουνό.

Κάτω απ' αυτή τη σκιά σου

έζησα τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου

Κάτω απ' αυτή τη σκιά σου πόνεσα κι έκλαψα

αλλά και χάρηκα και γέλασα.

Κάτω απ' αυτή τη σκιά

μεγάλο αγαπημένο μου βουνό,

ερωτεύτηκα, αγάπησα παντρεύτηκα κι έγινα μάνα.

Έμαθα στα παιδιά μου τα χρώματα να βλέπουν

καθώς οι ακτίνες του ήλιου

 παίζουν μες στις χαράδρες σου κρυφτό.

Τους έμαθα να μπορούν να ακούν τη μουσική

που τα φυλλώματα των δένδρων σου αφήνουν

όταν ο αγέρας περνά ανάμεσά τους

Να ακούνε τη φωνή των ποταμών

τα τραγούδια των πουλιών

τους ύμνους της αγάπης που η φύση μας χαρίζει.

Και ξέρεις κάτι μεγάλο αγέρωχο βουνό;

Κάτω απ' τη σκιά σου,

 που απλώνεται πέρα ως πέρα

που αγκαλιάζει τα αμέτρητα χωριά σου,

θέλω να μείνω και μετά...

....για πάντα.

___

                                                                        Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου


Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Λακωνικά (Τεύχος 235) το έτος 2010