ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος
«Η άλλη πλευρά του παραδείσου»
***
ΑΛΕΞ:
Καλησπέρα Μίνα.
ΜΙΝΑ:
Καλησπέρα. Κουρασμένος φαίνεσαι.
ΑΛΕΞ:
Πώς να μην είμαι.
ΜΙΝΑ:
Και τώρα με αυτό που θα σου δείξω είμαι σίγουρη πως θα τα αφήσεις
όλα και θα ασχοληθείς αποκλειστικά μ'
αυτό.
ΑΛΕΞ:
Κανένα καινούριο θεατρικό;
ΜΙΝΑ:
Περίμενε…
ΑΛΕΞ:
Καλά το υπέθεσα!
ΜΙΝΑ:
Άκουσέ με. Θα το διαβάσεις. Και θα ξεχάσεις οτιδήποτε άλλο.
ΑΛΕΞ:
Μα έχω ξεκινήσει δουλειά.
ΜΙΝΑ:
Αυτό αφορά αποκλειστικά εμένα. Παρ' τα Άλεξ.
ΑΛΕΞ:
Καλά κάποια στιγμή θα τα διαβάσω.
ΜΙΝΑ: Άκου Άλεξ. Είναι καιρός που πήγα στο
πατρικό μου να μαζέψω κάποια πράγματα. Όλα μου φάνηκαν τόσο διαφορετικά. Όσο ζούσαν οι γονείς μου και πήγαινα να τους δω,
θυμόμασταν τα παιδικά μου χρόνια κι έμοιαζε σα να μην είχε τίποτε αλλάξει. Τώρα
ήταν όλα νεκρά. Ο κήπος άδειος από ζωή, τα δένδρα πεθαμένα. Δεν υπήρχε τίποτε
ζωντανό.
ΑΛΕΞ:
Έτσι είναι Μίνα.
ΜΙΝΑ:
Όχι Άλεξ. Δεν είναι έτσι. Αυτό θέλω να σου πω. Πως δεν είναι έτσι. Είχε
αρχίσει να ψιλοβρέχει. Κοίταξα τον ουρανό. Τα σύννεφα πηγαινοέρχονταν και
σχημάτιζαν ανθρώπινες μορφές. Έμεινα έτσι να κοιτάζω τον ουρανό. Αισθάνθηκα πως
ήμουν μαζί τους Άλεξ. Καταλαβαίνεις; Ποιος κόσμος είναι ο πραγματικός;
διερωτήθηκα. Αυτός εδώ; Η γη που πατάμε; ή ο άλλος; Αυτός έξω. Όποιος κι αν
είναι πάντως, είναι μαζί μας. Πίστεψέ με.
ΑΛΕΞ:
Κι αυτά τι είναι; Τι έγραψες δηλαδή;
ΜΙΝΑ:
Ένα μονόπρακτο. Ένα ταξίδι στο άπειρο. Το έζησα Άλεξ. Έζησα με εκείνους
που αγαπώ και λείπουν. Δεν έφυγαν. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το ζω.
Υπήρξαν κι άλλες και το ξέρεις πολύ καλά μάλιστα, αλλά δεν με πίστεψες
ποτέ. Προσπάθησε έστω μόνο για μια φορά
να με καταλάβεις. Να πιστέψεις. Να αισθανθείς κι εσύ αυτή την υπέρτατη
ικανοποίηση του να βρίσκεσαι στο χώρο των ψυχών. Να νιώθεις την ηρεμία και τη
γαλήνη. Να ταξιδεύεις μαζί τους στους διαδρόμους ενός άλλου κόσμου, λαμπερού.
Συνυπάρχουμε Άλεξ. Κατάλαβε με. Συνυπάρχουμε.
ΑΛΕΞ:
Μίνα θέλω να σε πιστέψω. Αλλά...
ΜΙΝΑ:
Δεν είναι μόνο στις φωτογραφίες. Δεν είναι μόνο στις
καρδιές μας.
Ε Ι Ν Α
Ι Μ Α Ζ Ι Μ Α Σ.
ΑΛΕΞ:
Μίνα... Άκουσέ με...
ΜΙΝΑ:
Δεν χρειάζεται πια να τους βλέπω ή να μυρίζω το άρωμά τους για να καταλάβω
πως είναι πλάι μου, πως με βλέπουν ή πως με αγγίζουν. Άλεξ, πολύ απλά νιώθω την
παρουσία τους. Είναι μαζί μου. Είμαι μαζί τους. Γύρισα στο σπίτι τρέχοντας κι άρχισα να γράφω.
ΑΛΕΞ: Εντάξει Μίνα θα το διαβάσω. Αν
όμως... Πως να στο πω...Δεν είναι αυτό...
ΜΙΝΑ: Ξέρω τι θέλεις να πεις Μην κουράζεσαι. Απλά διάβασε το.
ΑΛΕΞ: Μμμ... Τι τίτλο έχεις βάλει;
ΜΙΝΑ: Είδα το χρώμα της μουσικής.
-
Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου
Μουσικός-υψίφωνος-συγγραφέας
Το πιο πάνω θεατρικό απόσπασμα αναρτήθηκε στην
εφημερίδα mcnews 8 Σεπτεμβρίου 2014
“www.mcnews.gr”
