βράβευση

                                      Β' ΒΡΑΒΕΙΟ Ε.Π.Ο.Κ. ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ
                                       "Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ"

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2017
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ


Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ
Θεατρικό σε τρεις πράξεις
Διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ

ΣΚΗΝΗ 1

            (Έχουν περάσει χρόνια. Η Μίνα είναι παντρεμένη κι έχει δυο κόρες, την Λένα και την Έλση. Βρισκόμαστε στη βίλα τους. Είναι χειμώνας. Το σαλόνι και η τραπεζαρία είναι στον ίδιο χώρο. Είναι επιπλωμένο με το γούστο της Μίνας. Εκείνη προτιμά το λευκό, γιατί αγαπά το χιόνι, κι έτσι τα έπιπλα είναι λευκά, ακόμα και οι κουρτίνες που κρέμονταν απ' τα ταβάνια. Αριστερά είναι οι σκάλες που πάνε στις κρεβατοκάμαρες και στο γραφείο της Μίνας, πλάι είναι η εξώπορτα. Απέναντι απ' τις σκάλες είναι το τζάκι και μπροστά του ένας διθέσιος καναπές. Πλάι στο τζάκι υπάρχει η πόρτα της κουζίνας.

            Η Μίνα κάθεται στον καναπέ σταυροπόδι και μοιάζει πως είναι βυθισμένη στις σκέψεις της. Ξαφνικά ανοίγει η εξώπορτα και μπαίνουν μέσα οι κόρες της. Ο καυγάς τους την ξαφνιάζει)

           

ΛΕΝΑ:          (Προς την Έλση) Τι έχεις πάθει και όλο γκρινιάζεις;

ΕΛΣΗ:            (Με θυμό) Εγώ γκρινιάζω ή εσύ, που όλα σου φταίνε;

ΛΕΝΑ:            Όλο φταίω εγώ για οτιδήποτε σου συμβαίνει.

ΕΛΣΗ:            Είσαι κακομαθημένη. Αλλά δεν πρόκειται να ασχοληθώ άλλο μαζί σου.

ΜΙΝΑ:            Μπορώ να μάθω τι έχετε και γκρινιάζετε;

(Σηκώνεται και πλησιάζει τις κόρες της) 

ΕΛΣΗ:            Είναι ανεκδιήγητη μαμά. Κάποια είπε ότι έχω ωραίο όνομα και απ' εκείνη την ώρα γκρινιάζει.

ΜΙΝΑ:            (Ήρεμα)Λένα.

ΛΕΝΑ:            Δε θέλω να ακούσω τίποτε.

ΜΙΝΑ:            (Λίγο θυμωμένα)Μάθε να δέχεσαι την αλήθεια Λένα.

ΛΕΝΑ:            Ποια αλήθεια μαμά; Μμμ, ότι στην κατοχή μες στο καταφύγιο γνώρισες ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Λένα και σου έδωσε λίγη σοκολάτα. Κι εσύ ορκίστηκες πως άμα παντρευτείς και αποκτήσεις κόρη θα της δώσεις το όνομα Λένα; Παραμύθια είναι αυτά μαμά. Αλλά και αν είναι αλήθεια, ένιωσες τόση αγάπη για ένα ξένο κορίτσι και τώρα; Τώρα που είσαι μαμά;

ΜΙΝΑ:            Δεν σε καταλαβαίνω; Με κατηγορείς;

ΛΕΝΑ:            Μπα. Δε θα είχε νόημα. Απλά κάθεσαι ώρες και γράφεις, και ο μπαμπάς όλο ασχολείται με πόσο πιο καλά θα σκηνοθετήσει κάποιο θεατρικό σου. Και στο σχολείο με ρωτάν για σένα και τον μπαμπά.

ΜΙΝΑ:            Και δεν πρέπει να χαίρεσαι για αυτό;

            (Η Λένα σηκώνει τους ώμους της χωρίς να απαντήσει και ανεβαίνει τις σκάλες του σπιτιού)

ΕΛΣΗ:            Καληνύχτα μαμά.

(Την αγκαλιάζει και τη φιλάει. Και ακολουθεί την αδελφή της )

ΜΙΝΑ:            Καληνύχτα.

(Μένει λίγο ακίνητη να τις κοιτάζει και ξανακάθεται στον καναπέ βυθισμένη ξανά στις σκέψεις της. Σε λίγο έρχεται ο Άλεξ)

ΑΛΕΞ:            Καλησπέρα Μίνα.

ΜΙΝΑ:            Καλησπέρα (Σηκώνεται και τον πλησιάζει) Κουρασμένος φαίνεσαι.

ΑΛΕΞ:            Πώς να μην είμαι.(Την κοιτάζει)

ΜΙΝΑ:            Και τώρα με αυτό που θα σου δείξω είμαι σίγουρη πως θα τα αφήσεις όλα   (χαμογελά) και θα ασχοληθείς αποκλειστικά μ' αυτό.

ΑΛΕΞ:            Κανένα καινούριο θεατρικό;

ΜΙΝΑ:            Περίμενε.

(Ανεβαίνει γρήγορα τις σκάλες και γυρίζει με ένα πάκο γραμμένα χαρτιά. Του τα δείχνει)

ΑΛΕΞ:            Καλά το υπέθεσα!

ΜΙΝΑ:            Άκουσέ με. Θα το διαβάσεις. Και θα ξεχάσεις οτιδήποτε άλλο.

ΑΛΕΞ:            Μα έχω αρχινημένη δουλειά.

ΜΙΝΑ:            Αυτό αφορά αποκλειστικά εμένα. (Τα κρατά στα χέρια της και τα κουνά μπροστά στο πρόσωπό του) Παρ' τα Άλεξ.

ΑΛΕΞ:            Καλά κάποια στιγμή θα τα διαβάσω.

(Τα παίρνει και τα αφήνει αμέσως πάνω στον καναπέ)

ΜΙΝΑ:            Άκου Άλεξ. (Του δίνει πάλι τα χειρόγραφά της) Είναι καιρός που πήγα στο πατρικό μου να μαζέψω κάποια πράγματα. Όλα μου φάνηκαν τόσο διαφορετικά.(Πλησιάζει την μπαλκονόπορτα) Όσο ζούσαν οι γονείς μου και πήγαινα να τους δω, θυμόμασταν τα παιδικά μου χρόνια κι έμοιαζε σα να μην είχε τίποτε αλλάξει. Τώρα ήσαν όλα νεκρά. Ο κήπος άδειος από ζωή, τα δένδρα πεθαμένα. (Σιωπή) Δεν υπήρχε τίποτε ζωντανό.

ΑΛΕΞ:            Έτσι είναι Μίνα.

ΜΙΝΑ:            Όχι Άλεξ. Δεν είναι έτσι Αυτό θέλω να σου πω. Πως δεν είναι έτσι.(Γυρίζει και τον κοιτάζει) Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Κοίταξα τον ουρανό. Τα σύννεφα πηγαινοέρχονταν και σχημάτιζαν ανθρώπινες μορφές. (Όσο η Μίνα διηγείται αυτό που έζησε τα φώτα στη σκηνή παίρνουν διάφορες αποχρώσεις του μπλε) Έμεινα έτσι να κοιτάζω τον ουρανό. Αισθάνθηκα πως ήμουν μαζί τους Άλεξ. (Τον πλησιάζει και του πιάνει τα χέρια) Καταλαβαίνεις; (Πηγαίνει πάλι στην μπαλκονόπορτα) Ποιος κόσμος είναι ο πραγματικός; διερωτήθηκα. Αυτός εδώ; Η γη που πατάμε; ή ο άλλος; Αυτός έξω. (Δείχνει τον ουρανό) Όποιος κι αν είναι πάντως, είναι μαζί μας. Πίστεψέ με.

ΑΛΕΞ:            Κι αυτά τι είναι; Τι έγραψες δηλαδή;

(Χαμογελά)

ΜΙΝΑ:            Ένα μονόπρακτο. Ένα ταξίδι στο άπειρο. (Ο Άλεξ γελάει) Το έζησα Άλεξ. Έζησα με εκείνους που αγαπώ. Δεν έφυγαν. (Ακούγεται μουσική) Και δεν είναι η πρώτη φορά που το ζω. Υπήρξαν κι άλλες και το ξέρεις πολύ καλά μάλιστα, αλλά δεν με πίστεψες ποτέ. (Παύση) Προσπάθησε έστω μόνο για μια φορά να με καταλάβεις. Να πιστέψεις. Να αισθανθείς κι εσύ αυτή την υπέρτατη ικανοποίηση να βρίσκεσαι στο χώρο των ψυχών. Να νιώθεις την ηρεμία και τη γαλήνη. Να ταξιδεύεις μαζί τους στους διαδρόμους ενός άλλου κόσμου, λαμπερού. Συνυπάρχουμε Άλεξ. Κατάλαβε με. Συνυπάρχουμε. (Ψιθυριστά)

ΑΛΕΞ:            Μίνα θέλω να σε πιστέψω. Αλλά...

ΜΙΝΑ:            (Τον διακόπτει).Δεν είναι μόνο στις φωτογραφίες. Δεν είναι μόνο στις καρδιές μας. ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

(Μουσική)

ΑΛΕΞ:             Μίνα... Άκουσέ με...

ΜΙΝΑ:            (Τον διακόπτει) Δεν χρειάζεται πια να τους βλέπω ή να μυρίζω το άρωμά τους για να καταλάβω πως είναι πλάι μου, πως με βλέπουν ή πως με αγγίζουν. Άλεξ, πολύ απλά νιώθω την παρουσία τους. Είναι μαζί μου. Είμαι μαζί τους.(Παύση, κοιτάζονται στα μάτια) Γύρισα στο σπίτι τρέχοντας κι άρχισα να γράφω.

ΑΛΕΞ:            Εντάξει Μίνα θα το διαβάσω. Αν όμως...   Πως να στο πω...Δεν είναι αυτό...

ΜΙΝΑ:            Ξέρω τι θέλεις να πεις  Μην κουράζεσαι. Απλά διάβασε το.

ΑΛΕΞ:            Μμμ...Τι τίτλο έχεις βάλει;

(Κοιτάζει την πρώτη σελίδα του χειρόγραφου)

ΜΙΝΑ:            (Με πάθος)Είδα το χρώμα της μουσικής.

                                                               ____