ΟΜΙΛΙΑ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΟΥΣΟΥ (ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ-ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ) 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ "ΑΡΩΜΑ ΣΕ ΜΕΛΑΝΟΔΟΧΕΙΟ"

 ΣΤΟ POLIS IN ART Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Ομιλία Κώστα Καρούσου

Άρωμα σε μελανοδοχείο μυθιστόρημα εκδ, Αγγελάκη Αθήνα 2019της Καίτης Λιανού-Ιωαννίδου.

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι φίλες και φίλοι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας. 

Το βιβλίο «Άρωμα σε μελανοδοχείο» της εκλεκτής φίλης Καίτης Λιανού- Ιωαννίδου είναι σημάδι ψυχικής ευφορίας και γαληνεμένης -ως επί το πλείστων- προσέγγισης των πραγμάτων της ζωής. Σημάδι αλληλεγγύης, συμπόρευσης και δημιουργικής ευδαιμονίας με ανταποδοτικό παλμό ψυχικής και συναισθηματικής ολοκλήρωσης. Σημάδι πνευματικής εγκαρτέρησης-αισιοδοξίας-φιλοδοξίας και κοινωνικής συνέχειας αποτελεί τον πρόναο της ψυχικής προσέγγισης της ζωής, γράφει «πνίξαμε μέσα στις φούχτες μας τα δάκρυα μας για να μείνει στο μυαλό μας η πιο όμορφη εικόνα της ζωής μας. Εκείνο το χαμόγελο της αγάπης». Έτσι το βιβλίο είναι ένα -εκ προοιμίου- ξεχείλισμα αγάπης και αφιέρωσης σε ό,τι οικοδομεί και παράγει στη ζωή την αδιάλειπτη  προσήλωση της δημιουργού, στην αγαπητική ευτυχία και στην έγκριση και στην αποδοχή της προσπάθειας που φέρνει το χαμόγελο και η άνθιση της αγάπης. Γράφει σελ. 9-10 «… που τη θέση της μελάνης την κατέχει πια το άρωμα [που] στιγμάτισε την πορεία του μαζί μου… απόρροια μιας επιθυμίας που σφράγισε τη ζωή μου». Οριοθετεί έτσι απόλυτα το προσωπικό της άρωμα, ως αφετηρία καταξίωσης , αλλά και ως ‘συνομιλία με την ψυχή’ για τις αντιστροφές και τα απροσδόκητα της ζωής. Η Φιλιώ και ο Νίκος στάθηκαν εξ’ αρχής στο πλάι της, σαν αδέλφια μιας αθωότητας -συνύπαρξης και φιλίας που τους ένωνε ψυχικά. Η Φιλιώ έμπιστη, χαμογελαστή, της τόνωνε τη διάθεση για δημιουργία, ο Νίκος , το μεγάλωμα μιας υπόκωφης αγάπης.

            Μπερδεμένα όμως συναισθήματα την ταλανίζουν, γράφει « όσο κι αν κάποτε κατάφερα να τα ξεδιαλύνω, όμως χάραξαν τις αποφάσεις μου» Στοιχεία μιας πρώιμης ωριμότητας με αδιευκρίνιστους ορίζοντες. Η ενηλικίωση και η ωριμότητα είναι τα πρώτα δείγματα συστολής, ως η αναβαθμίδα της γνώσης-σωματικής και συναισθηματικής-που οδηγεί σε περισυλλογή πράξης και ολοκλήρωσης.

            Ο Νίκος εκπροσωπούσε την οικογένεια, χωρίς πισωγυρίσματα και μετέωρες ανακολουθίες, ήταν η ευτυχία, η ζωή της, η σιγουριά, το μέλλον της, τα πάντα.

            Το ξερίζωμα απ’ τη ‘μύτη του βουνού’, οι τραχιές στιγμές διαμονής στο Αγρίνιο, και μια πονεμένη αγκαλιά αποχαιρετισμού, δεν σβήνει το παρελθόν ποτέ και την επιθυμία μιας καλύτερης ζωής, όταν ξεψύχησε στην αγκαλιά της η μητέρα της.   Δεν περιγράφεται ο πόνος του αποχωρισμού, δεν παύει να είναι μητέρα σου [της], οι μνήμες της εφηβείας νωπές, ‘ η απουσία της μητέρας ήταν αφάνταστα αισθητή. Ο πόνος της αναχώρησης, ο πόνος και η ελπίδα, δημιουργούν εδώ ΄ένα σύγκρυο-οδυνηρών καταστάσεων- για την Νόρα, αλλά πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα. Έπρεπε να ξαναγεννηθεί σ’ ενα νέο περιβάλλον απόφασης και επιλογής, υπομονής και καλωσορίσματος στην Αθήνα, κοντά πλέον στην Ευανθία. 

Γράφει σελ. 156 «πολλές φορές χάνω την σειρά των γεγονότων , θυμάμαι πράγματα πολύ παλιά και δεν μπορώ να θυμηθώ το χτες». Το βιβλίο κινείται πάντα σ’ ένα συναισθηματικό μετεωρισμό, αναδιπλούμενο, με σκέψεις του παρελθόντος μέσα σ’ ένα κριτήριο εικόνων και αναμνήσεων που αντιδιαστέλλονται με το παρόν, ακόμα και με την επιθυμία μιας μεγάλης αλλαγής στην ζωή της. Η Νόρα βρίσκεται σε έναν κόσμο διαρκής ωρίμανσης και συγκινήσεων. Ποιος έκανε ην υπέρβαση στην αγάπη; Ποιος απολυτοποίησε περισσότερο την αγάπη; Ποιος δυσκόλεψε το δρόμο του άλλου; Ποιος συνειδητοποίησε την αλλαγή που αναζητούσε επίμονα στην ζωή; Ο Νίκος ή η Νόρα;

Η φωνητική της εξέλιξη στην πορεία-η σιωπηλή συμφωνία με τον Τάσο για μια νέα πορεία και άνοδο στην ζωή, τη βρήκε σε στιγμές μοναξιάς και επίμονης αναζήτησης και διεξόδου. Ως υπηρέτρια-τελικά-ήτο εξ’ αρχής πλάνο της οικογένειακής προστασίας και βοήθειας από την Ευανθία. Ο Τάσος αξιοποίησε τα φωνητικά της προσόντα και προπορεύτηκε για το μέλλον της. Η Ελεονόρα Τράβης αισθάνθηκε το νέο άγγιγμα στην καρδιά της, ότι ξαναγεννήθηκε, κάνοντας πράγματι μια νέα αρχή. ‘Τελικά είμαι χαρισματική, είπα από μέσα μου’. Γράφει σελ. 201, ‘έχω δύο σπουδαία προτερήματα. Ομορφιά και λαρύγγι. Η τέχνη, η καλλιτεχνία, η προσωπική ανέλιξη η αξιοποίηση του ταλέντου, η επιθυμία της ανάδειξης, ο στόχος της καλλιτεχνικής επιτυχίας γίνεται -κάποτε-πιο μεγάλος από τον κοσμικό έρωτα, με τις ανθρώπινες διαστάσεις του και τις παλινωδίες του, που συνήθως του δίνουμε.  Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο της προσωπικής κατάκτησης , της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις σου , το ξάνοιγμα των οριζόντων, με τις δικές σου δυνάμεις, και η προσκαιρότητα της ερωτικής ευτυχίας μπροστά στο προσδοκώμενο, μέσω της τέχνης και των νέων κατακτήσεων στην ζωή. Στο π-πρόσωπο του Τάσου αγιοποιήθηκαν οι πόνοι και το παρελθόν. Γράφει σελ. 227 «Ο ρομαντισμός φυλακίστηκε για πάντα στο βάθος της ψυχής μου, μέχρι που νέκρωσε». Όμως η συνεσταλμένη τάση ανθρώπινης αντιμετώπισης της ζωής την ακολουθεί, συνεσταλμένη και αξιοπρεπη όμως στάση, όσων αφορά τις μελλοντικές της επιδιώξεις. Το τραγούδι -λοιπόν-και η σχέση της με τον Σάκη της έδωσαν όλα τα κοινωνικά εφόδια ης επικοινωνίας με τον εαυτόν της και με την εποχή της. Ο Αμαντέους είναι προφανώς οι καταστάσεις που σε αιχμαλωτίζουν και ευχόμαστε να μη τις συναντήσουμε στην ζωή μας. Γράφει σελ. 257. « Η αγάπη μου για επιτυχία δεν ξεκινάει από ένα απλό παιδικό καπρίτσιο. Είναι μια ιδέα καρφωμένη βαθιά στην ψυχή μου ,που με καθηλώνει και γίνομαι ανήμπορη να την εγκαταλείψω». Ένα νέο παράθυρο στη ζωή άνοιξε με τον Λεό, ακολούθησε ο Σταύρος Σταύρου και η εγκυμοσύνη της [με τον Λεό ] η οποία την έφερε στα όρια της, προσγειώθηκε συναισθηματικά, η εγκυμοσύνη και ο γάμος της την συμμάζεψαν. Η κατάθλιψη, οι μνήμες, το ερωτικό πήγαινέλα, η κατά καιρούς ενασχόληση της με την μουσική[σαν ξεγνοιασιά και επαναφορά στον ευατόν της], τίποτε -όμως- ουσιαστικά δεν την γέμιζε, οι κοινωνικές-επαγγελματικές και ερωτικές παλινωδίες την είχαν κουράσει. Ο θάνατος της Φιλιώς και η γέννηση της Λιλέτας την έκαναν να αξιολογήσει τους ανθρώπους πιο καθαρά [σελ. 305]. Η Ερμούπολη ηταν η πόλη και η αιτία να συνομιλήσει ξανά με την ψυχή της και προφανώς -όσο γίνεται-να ηρεμήσει. Οι κόρες της ολοκλήρωσαν την μητέρα, ην μουσικό, τον άνθρωπο. Η Νόρα επέστρεψε στην ζωή μέσω της αγάπης και ‘μερικές φορές[γράφει]λέω πως χάθηκα μαζί με το παρελθόν μου. Εξιλεώνεται τελικά ο άνθρωπος μέσω της αγάπης; Νοιώθει την τέλεια κάθαρση της ζωής εξαγνισμένος στον έρωτα, στη φιλοδοξία, στην υπέρβαση, στην κοσμική αναγνώριση, στις ψυχικές του συνιστώσες; Είναι η ζωή το απέραντο κοσμοδρόμιο της προσωπικής μας λύτρωσης; Είναι οι μνήμες και οι αγωνίες το φάσμα του έρωτα και της αγάπης προπομπός ευτυχίας και κοινωνικής  αναγνώρισης; Είναι οι αναμνήσεις στιγμές και φωνές προσπάθειας συγνώμης-καθαρμού-και θέλησης για ένα καλύτερο αύριο; Είναι τελικά οι παλινωδίες -η συνέκφραση-  κατά καιρούς διαμελισμός της προσωπικότητας, στοιχεία επανόδου στην ζωή και στοιχεία ηρεμίας και γαλήνης; Στο πρόσωπο του Νίκου [και στο δικό της] είναι το επιστέγασμα της διαφορετικότητας των επιλογών τους [μας] το συνειδητό φορτίο όλων των αντιθέσεων στη ζωή.

Η συγγραφέας βεβαίωσε ρεαλιστικά το μεγάλο κόστος της κοινωνικής αναγνώρισης. Κατέδειξε ότι το προσωπικό όραμα τυγχάνει της καλής επικουρίας της ζωής, όμως όλα έχουν το δικό τους τίμημα, στο κυνήγημα της ύπαρξης, όσο κι αν πονάει-εδώ-έχει δυο πρόσωπα τον Νίκο και την Νόρα. Την επιτυχία με συχνές υπαναχωρήσεις -δισταγμούς-αντιστάσεις- και επαναφορές.

Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω τα λόγια της Νόρας [σελ. 351] ‘ Καθώς βυθίζομαι σε σκέψεις κι επαναφέρω στη μνήμη μου το παρελθόν μου αρχίζω να πιστεύω στην ύπαρξη ενός άλλου κόσμου που να μου αποκαλύπτει την πραγματική μου ταυτότητα, κι έτσι ξεκινώ να μετρώ σε βάθος την ανθρώπινη ψυχή κι αρχίζω πάντα από τον Λεό… είναι ένας έρωτας που δεν έχει σχέση με την σάρκα. Είναι ένας έρωτας που μου χαρίζει ότι δεν μπόρεσα να κερδίσω όλα αυτά τα χρόνια’ και βεβαίως συμπεραίνει -ο καλόγνωμος αναγνώστης- ότι τα τραύματα της ζωής, η καταξίωση,  Μαραθώνιος της προσωπικής ευτυχίας. Το βιωματικό κρεσέντο μιας ολόκληρης ζωής και το επιστέγασμα της υποσχετικής ακολουθίας μας-στο ξεκίνημα της ζωής-στο τέλος έχει ανθρώπινο πρόσωπο απόλυτη εμπιστοσύνη, απόλυτη λαχτάρα συνέχειας και συμπόρευσης, στη μνήμη, στην αγάπη, στην ευτυχία, στην αποδεκτικότητα και στο αληθινό άρωμα της ύπαρξης., που είναι το άσβεστο και δημιουργικό χαμόγελο της αγάπης.

Φίλτατη Καίτη Λιανου-Ιωαννίδου, από καρδιάς καλοπόρευτο το βιβλίο «άρωμα σε μελανοδοχείο» -και πάντα με Υγεία και Χαρά Οικογενειακή και Λογοτεχνικ!!

Κώστας Καρούσος Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών-λογοτέχνης-εικαστικός.

Μαρίνου Αντύπα 62-66 [Πολυχώρος Ν. Ηρακλείου] 12/12020

_____