ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΠΑΡΙΤΣΗ

ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ 

"ΆΡΩΜΑ ΣΕ ΜΕΛΑΝΟΔΟΧΕΙΟ" 

POLIS IN ART (Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ) 

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΠΑΡΙΤΣΗ Συγγραφέα- Σκηνοθέτη- Ηθοποιού στην παρουσίαση του βιβλίου «Άρωμα σε Μελανοδοχείο» της Καίτης Λιανού Ιωαννίδου στον Πολυχώρο Art Πόλις την Κυριακή 12/1/2020

ΑΡΩΜΑ ΣΕ ΜΕΛΑΝΟΔΟΧΕΙΟ!!!!
Θα ξεκινήσω από ένα στοιχείο που διαβάζω στο βιογραφικό της  Καίτης Λιανού  Ιωαννίδου. Το στοιχείο είναι ότι  κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη.

Αναφέρομαι στην Κωνσταντινούπολη γιατί πιστεύω ότι η συγγραφέας, την κουβαλάει μέσα της. Όταν   γνωρίσεις την κα  Λιανού, αμέσως ανακαλύπτεις τα στοιχεία εκείνα των γυναικών της Πόλης που είναι  η ευγένεια η  πραότητα  η στοχαστικότητα και η περισυλλογή.
Εν δυνάμει καταγόμαστε όλοι από την Κωνσταντινούπολη κι αυτό γιατί όπως έχει ειπωθεί  «Είμαστε ο μόνος Λαός, το μόνο Έθνος που δεν ανέκτησε την Κοιτίδα του»  Οι ρίζες του σύγχρονου Ελληνισμού βρίσκονται εκεί και ίσως από εκεί να αντλούμε δυνάμεις δημιουργίας. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ζούσαν εκεί ένα εκατομμύριο Έλληνες, όταν  στην Αθήνα ο πληθυσμός ήταν εκατό χιλιάδες. Η Κωνσταντινούπολη και η ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας μπόλιασε τον κορμό της δυτικής από το Αιγαίο πλευρά της Ελλάδας με συγγραφείς, μουσικούς, ζωγράφους, και κάθε είδους καλλιτέχνες.
 

Στο μικρό εισαγωγικό της σημείωμα στο βιβλίο της Καίτης Λιανού Ιωαννίδου «Άρωμα σε μελανοδοχείο» διαβάζω: «Πνίξαμε μέσα στις φούχτες μας τα δάκρυά μας, για να μείνει στο μυαλό μας, η πιο όμορφη εικόνα της ζωής μας…… Εκείνο το χαμόγελο της αγάπης»
 
Να λοιπόν που αναφέρεται στην απώλεια που βιώσαν οι άνθρωποι της Πόλης,( της πόλης των Πόλεων όπως αποκάλεσαν την Κωνσταντινούπολη) και συνεχίζει να μας πει ότι κρατάμε στο μυαλό μας την ‘όμορφη εικόνα της ζωής» της όμορφης ζωής που χάθηκε μαζί με την αγάπη.
Έτσι λοιπόν η συγγραφέας  βουτάει την πένα της σε ένα μελανοδοχείο που αντί για μελάνι έχει άρωμα…άρωμα όμορφης ζωής…άρωμα αγάπης.

Άλλωστε σε όλο το έργο της Καίτης Λιανού Ιωαννίδου περιγράφονται μεγάλοι και ανεκπλήρωτοι έρωτες, πονεμένες αλλά όμορφες αγάπες, προσφυγιά, πόλεμοι, μυστικά, τρομερές αλήθειες ότι δηλαδή συνθέτει  την ίδια τη ΖΩΗ. Σ’ ένα άλλο βιβλίο της που  κυκλοφόρησε το 2015 με τίτλο «Κοριός στο μαξιλάρι του προέδρου» και  για το οποίο έλαβε το Α΄ βραβείο από τον 6^ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό (Ε.Π.Ο.Κ.).

Κυρίαρχο στοιχείο θα είναι το παρελθόν, τα βιώματα, οι αναμνήσεις, οι στιγμές μιας άλλης εποχής και η Αγάπη.  
Δυο άνθρωποι, θα γνωριστούν τυχαία. Θα γυρίσουν πίσω τις σελίδες της ζωής τους στα κενά που τους άφησαν ανεκπλήρωτοι έρωτες, θα ξαναζήσουν τα  παιχνίδια της μοίρας, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα φαντάσματα μιας άλλης εποχής και θα φτάσουν μοιραία σε τρομερές αλήθειες και στο μεγάλο ζητούμενο: τη λύτρωση, τη δικαίωση και την Αγάπη.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «ΆΡΩΜΑ ΣΕ ΜΕΛΑΝΟΔΟΧΕΙΟ» διαβάζω για την ηρωίδα της  Ελεονώρα Τράβης:
«Η Ελεονόρα μπαίνει σ’ ένα λαβύρινθο γεμάτο  
καθρέπτες, που αλλάζουν συνεχώς τη μορφή της. Πνίγεται και χάνεται…μέχρι που κάποτε ένας παραμυθένιος κόσμος παρουσιάζεται μπροστά της…»
Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που δεν αντέχει την πραγματικότητα και αλλάζει μορφές ενώ πνίγεται και αναζητάει έναν παραμυθένιο κόσμο;….Ποιος άλλος από τον άνθρωπο που έχει βιώσει την απώλεια σε τέτοιο βαθμό που δεν αντέχει και αναζητάει έναν άλλον κόσμο σε μια άλλη μορφή για να μπορέσει να ανταπεξέλθει….

Γνωρίζουμε ότι Καίτη Λιανού Ιωαννίδου έχει σπουδάσει μουσικός και είναι υψίφωνος. Το στοιχείο αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει από το έργο της. Η γραφή της στιγμές-  στιγμές είναι τόσο ρυθμική που έχεις την αίσθηση, ότι η πένα της περνάει πάνω στο χαρτί σαν να πατάει τα πλήκτρα ενός πιάνου.

 «Άρωμα σε μελανοδοχείο» Μέρος 6^ο σελ. 337, μικρό απόσπασμα

…..«‘ Έβαλα τη γόπα στο στόμα μου και την άναψα. Ρούφηξα τον καπνό και πήρα κι άλλη κι άλλη. Έβαλα το παλτό μου και βγήκα έξω τρέχοντας. Άκουσα τη φωνή της Αγγελικής τρομαγμένη να με ρωτάει που πάω. Δεν απάντησα. Άρχισα να τρέχω όπως όταν ήμουν μικρή, μέχρι που λαχάνιασα.

Σταμάτησα σε ένα περίπτερο και αγόρασα ένα πακέτο τσιγάρα. Προχώρησα ως την άκρη της θάλασσας.
Έβγαλα τα παπούτσια μου κι έβρεξα τα πόδια μου, περπάτησα κατά μήκος του γιαλού. Η σκέψη μου ήταν γύρω απ’ το Λεό. Δεν χρειαζόταν πολλή σκέψη. Όταν σκέφτεσαι κάτι πολύ αρχίζεις να φοβάσαι και να οπισθοχωρείς. Όχι όχι…..ότι έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό σου αυτό είναι και το σωστό»>>


Σ’ ένα άλλο σημείο -μέρος 4^ο σελ. 264- ο ήρωας του έργου με το όνομα Αμαντέους (ένα όνομα που παραπέμπει φανερά στο μεγάλο μουσικό  συνθέτη Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ) προτρέπει την Ελεονόρα:
 «…Θέλω μόνο να τραγουδήσεις τέλεια. Έχεις αγγελική φωνή. Είναι στο χέρι σου να ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά. Σκέψου πως δεν είναι όνειρο αλλά αλήθεια. Και κάτι άλλο, όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι η μοναδική σου φωνή με ενδιαφέρει….»  Έτσι λοιπόν προτρέπω κι εγώ τη Καίτη Λιανού Ιωαννίδου  «να τραγουδάει γράφοντας τέλεια .Και κάτι άλλο η μοναδική της γραφή μας ενδιαφέρει! Ενδιαφέρει όλους μας….»

 
  

-----------