πεταμένη σελίδα

 

 

 

 

 

 

ΠΕΤΑΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ

 «Έφυγες» μου είπε. «Κι αυτό δεν μπόρεσα να το συγχωρήσω ποτέ στον εαυτόν μου. Εγώ φταίω γιατί δεν προσπάθησα. Και πέρασαν χρόνια, χωρίς απάντηση. Τώρα τι νόημα μπορεί να έχει μια ζωή που έφτασε στο τέλος της;»

Άφησε τα χέρια μου που κρατούσε μέσα στις φούχτες του και χάθηκε ανάμεσα στο πλήθος. Γύρισα στο σπίτι και στάθηκα στην μπαλκονόπορτα να κοιτάζω το δρόμο.

Σκοτείνιασε. Τα σύννεφα μαύρα έμοιαζαν πως θα αγγίξουν τη γη. Βγήκα στο μπαλκόνι, ένας κρύος αέρας ανάδευσε τα μαλλιά μου και πήρε μαζί του σκουπίδια, σκόνη, πεθαμένα φύλλα. Τα ‘συρε  πάνω στους χωματένιους δρόμους, στα πεζοδρόμια, κι εκείνα έμοιαζαν πως κατρακυλούσαν σε ατέλειωτα σκαλοπάτια που χάνονταν στο σκοτάδι της αβύσσου. Έμεινα πολύ ώρα να ακούω το σούρσουμο τους και να βλέπω το κυνηγητό μεταξύ τους μέχρι που άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες στάλες βροχής. Έμοιαζαν πως χόρευαν καθώς τριγύριζαν γύρω γύρω μέχρι να πέσουν στη γη.   

Το ξέρω. Δεν υπάρχει γιατί. Έτσι είναι, απλά έτσι είναι. Μακάρι να είχα τη δύναμη να άλλαζα τη ροή της ζωής, τότε όλα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ποτέ δεν κατάλαβα αν η πορεία που ακολουθούμε είναι γραμμένη στον ουρανό, όπως λέει ο λαός, ή αν εμείς την καθορίζουμε δίνοντας μια απάντηση, μια πολύ απλή απάντηση.  Ένα ναι ή ένα όχι.

Συναντηθήκαμε εκείνο το μουντό απόγευμα του φθινοπώρου. Νόμιζα πως με είχε ξεχάσει. Κάποια στιγμή πίστεψα πως η μορφή μου πέρασε πολύ απότομα και γρήγορα το μονοπάτι της λήθης. Έκανα λάθος. Τίποτε δεν είχε ξεχαστεί. Άνοιξε τα χέρια του και με κράτησε στην αγκαλιά του, όπως τότε που είμασταν παιδιά και φοβόμουν τη βροχή. Τώρα έχω μεγαλώσει, και δε φοβάμαι τίποτε πιά. Δεν υπάρχει εξ’ άλλου τίποτε, για να φοβηθώ. Ξέρω πως και οι δυο υπήρξαμε αιχμάλωτοι μιας αγάπης που δεν βγήκε πιο έξω ποτέ παρά, κούρνιασε μέσα στην ψυχή μας. Ίσως επειδή είμασταν τότε παιδιά, να μην μπορούσαμε να εκφράσουμε αυτή την αγάπη. ‘Ίσως να μην ξέραμε αν είναι αγάπη και το ανακαλύψαμε τώρα, μετά από μια ζωή που χάραξε τους δρόμους μας.  Και τώρα,  στο τέλος αυτής της διαδρομής βλέπω τον εαυτόν μου να προχωρά σ’ ένα λιβάδι. Ανασαίνω τον καθαρό αέρα. Ο ήλιος λάμπει κι εγώ προχωρώ ώσπου βραδιάζει και περιμένω…

…Από τότε που χάθηκε μέσα στο πλήθος, εγώ περιμένω και θα περιμένω ως το τέλος, το τέλος ζωής, όταν η αφρισμένη θάλασσα πάρει μαζί της και το τελευταίο κομμάτι ανάμνησης και παρασύρει στα βάθη της τις ελπίδες.   

 

 

Copyright © Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου 2015

 

 

 

     

βράβευση

Μάνα στους δύσκολους καιρούς απανεμιά....

Μάνα.

Μονάκριβη μου κόρη με είπες

και η φωνή σου ακούστηκε γλυκιά,

σαν μελωδία που ήρθε απ’ τα ουράνια

να μ’ αγκαλιάσει,

να γεμίσει την ψυχή μου φως.

Μάνα.

Με κράτησες σφικτά

και με οδήγησες στ’ απανεμιάς την αύρα.

Οι πέτρες και τ’ αγκάθια δεν πονέσαν.

Δεν μάτωσαν τα πόδια μου ποτέ.

Μάνα.

Σε είδα ανάμεσα στα χρώματα του ονείρου,

μορφή γεμάτη αγάπη

να στάζει

μες στης ψυχής τα μονοπάτια,

και κούρνιασα σα λαβωμένο πουλί

στη δική σου αγκάλη

Μάνα.

Πάλι εσένα θα φωνάξω

να ‘ρθείς σιμά.

Να βοηθήσεις το δρόμο να περάσω

Ξέρω που θα σε ΄βρω.

Εκεί που οι αγγέλοι το σπιτικό τους έχουν κτίσει.

Κι εσύ μαζί τους κατοικείς

Μάνα.

Κάνε παράκληση για με

από εκεί που είσαι.

Όταν εκείνη, την ύστατη στιγμή

το πνεύμα μου το σώμα θα εγκαταλείπει,

το χέρι σου αν γίνεται ν’ αγγίξω.

Κουράγιο να μου δώσεις να περάσω

μέσα απ’ τις Πύλες της ζωής και του θανάτου.

                                                                                                                                                             

Το ανωτέρω ποίημα έλαβε τιμητική διάκριση από το "Κελαινώ".
1 Νοεμβροίου

 
                                               ____________

παρουσίαση βιβλίου

                                       

                                              ΚΟΡΙΟΣ ΣΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Παρουσίαση στο Πολιτιστικό Κέντρο Καμίνι
Γαλάτσι 10 Οκτωβρίου 2015

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

πρόσκληση

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ποίημα

                    ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ 1o  ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ BONSAISTORIES

ΤΊΤΛΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ "ΜΑΚΡΙΝΟ ΧΘΕΣ"

 

 

 

 

ΜΑΚΡΙΝΟ ΧΘΕΣ

 

Βυθίστηκε το βλέμμα μου στα μάτια σου τα μπλε

Και μέσα εκεί

Είδα τους ανέμους της ψυχής

Είδα τη φλόγα των ονείρων

Τα φώτα τα πέρα απ’ τη Γη

Τα κρυστάλλινα παλάτια.

 

Μέσα στα μάτια σου τα μπλε

Διέκρινα τις ασημένιες στάλες της βροχής

Τα τσαλακωμένα φύλλα του Οκτώβρη

Τα χρώματα ενός Ουράνιου Τόξου

Που χάραξαν πορεία μακρινή στους Ουρανούς.

 

Και ύστερα

Σα να μην έφτασε η ώρα εκείνη

Του αποχωρισμού

Στάθηκα μπροστά στου ήλιου

Το δυνατό το φως. Για να σε δω…

Τη σκιά σου να δω

Να χάνεται στο δρόμο τον μακρύ.

 

Το ξέρω. Δεν υπάρχει γυρισμός

Όμως… Δεν πίστεψα ποτέ πως κάπου φτάνεις

Χωρίς να δεις το μακρινό το χθες

Σα να μην υπήρξε ποτέ

Και ήταν μια απάτη της ίδιας της ζωής.

 

Έμεινα εκεί μόνος

Παρέα με ένα βουβό δάκρυ

Που κύλησε

Και στάθηκε στην άκρη του Πελάγου

Να γίνει άνεμος

Να γίνει αγέρας και βροχή

Να γεμίσει τα μονοπάτια της ψυχής.

 

Copyright © Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου 2015

                                                                                  All rights reserved




 

συνέντευξη

Μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών

Τι σας ώθησε  να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Αρχικά ήθελα να σ’ ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνεις, αλλά και για τη χαρά που μου δίνεις να μιλήσω για το καινούριο μου βιβλίο «Κοριός στο μαξιλάρι του Προέδρου».

               Μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας. Όποτε βρεθώ στην παλιά μου γειτονιά θα θυμηθώ, θα αναπολήσω το παρελθόν. Έτσι κάποτε μπαίνοντας στο σπίτι που μεγάλωσα, θυμήθηκα και… συγκινήθηκα. Κάθε γωνιά αυτού του σπιτιού κρύβει και μια διαφορετική ιστορία. Είναι οι στιγμές ζωής του καθ’ ενός από εμάς που ζήσαμε εκεί και όχι μόνο δικές μας στιγμές, όχι μόνο αναμνήσεις αλλά και στιγμές άλλων ανθρώπων που μου διηγήθηκαν. Η προσφυγιά, ο πόλεμος, η λαβωμένη Αθήνα, τα γεγονότα που συγκλόνισαν την Ελλάδα του 20^ου αιώνα θαρρείς πως παρέλασαν μπροστά μου, και τότε σκέφθηκα να γράψω μια ιστορία που να βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, να είναι κάτι… θα μπορούσα να πω, να βγαίνει μέσα από τις αναμνήσεις μου.

Πέρασε πολύς καιρός και αυτή η σκέψη δεν υλοποιήθηκε ώσπου κάποτε είδα ένα όνειρο, τον τίτλο του βιβλίου «Κοριός στο μαξιλάρι του Προέδρου» κι έτσι, έγραψα την ιστορία. Είναι η ζωή δυο ανθρώπων που γνωρίστηκαν τυχαία και μέσα από την πορεία της ζωής τους θα ξετυλιχτούν γεγονότα από το 1922 με την καταστροφή της Σμύρνης έως το 1990.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Μου είναι πολύ δύσκολο, τη στιγμή που αμέτρητες εικόνες κατακλύζουν τις σελίδες του. Μεγάλοι έρωτες, ανεκπλήρωτες αγάπες, προσφυγιά, πόλεμοι, μυστικά, τρομερές αλήθειες. Τι θα μπορούσα να πω; Ποια λέξη να χρησιμοποιήσω; Ζ Ω Η. Ίσως αυτήν τη λέξη. Ίσως. Γιατί όλα… είναι ζωή.   

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Μέσα στο βιβλίο αυτό υπάρχουν στιγμές που περάσαμε όλοι μας, είτε ζήσαμε εκείνη την εποχή που περιγράφω είτε όχι. Ας αφήσει λοιπόν ο αναγνώστης ελεύθερο τον εαυτόν του να αγκαλιάσει τους ήρωες μου, να τους γνωρίσει και, να ζήσει μαζί τους το κάθε λεπτό.    

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν  ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Θα μπορούσε να ταξιδέψει παντού, και αυτό το ταξίδι του να κρατούσε για πάντα.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.

«Όχι Σπύρο δεν καταλαβαίνω τι λες και δεν πρέπει να το πιστεύεις αυτό. Δεν έφταιξες. Δεν έφταιξες. Δεν είσαι φονιάς».

_______

Η συνέντευξη δόθηκε στην Τζένη Κουκίδου

Ε Μηναδάκη Art News Good News 23 06 2015

ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΗ  ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΗΣ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ NSTV.GR
ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΗΝΑΔΑΚΗ "ART NEWS GOOD NEWS".


 

βιβλίο

 

 

ΚΟΡΙΟΣ ΣΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ

ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

 

μυθιστόρημα

 

 

 

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

 Ο Κίμων γονάτισε κι έπιασε τα ιδρωμένα χέρια της ξαδέλφης του. Άφησε το κεφάλι του να πέσει στα γόνατα της κι εκείνη έσκυψε και τον φίλησε.

            -Κίμων, αν είχα αδελφό δεν νομίζω πως θα τον αγαπούσα πιο πολύ από σένα, του είπε.

            -Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που νόμιζα πως βρίσκομαι σ’ ένα κόσμο άδειο από κακίες, άδειο από πόνο και μίση. Κάτι μ’ έσπρωχνε κάπου και το μόνο πια που μπορούσα να απολαύσω ήταν η ελευθερία μου.

Ναι ήμουν ελεύθερος. Για πρώτη φορά ήμουν λεύτερος. Ευτυχία με πιστεύεις;

            -Σε πιστεύω, είπε εκείνη και τα μάτια της δάκρυσαν μπροστά σ’ αυτό το ξέσπασμα του. Έμειναν πολύ ώρα μαζί ο ένας ακουμπισμένος στον άλλον.

 

                                                            _________

 

βράβευση

 

 

 

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΥΚΤΙΑΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ MCNEWS.GR

 

 

ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

 

 

Βράβευση από την δημοσιογράφο κ. Μαρία Χατζηνικολάου, δημιουργό και διευθύντρια της εφημερίδας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

καλλιτεχνική διαδρομή της Καίτης Λιανού-Ιωαννίδου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

____________

 

Συνέντευξη στον Ηλία Παπακωνσταντίνου

 

1.      Τι προκαλεί ένα ποίημα;  ( το λέω ως συνέπεια). Κλάμα, γέλιο, αγάπη, έκπληξη…)

 

Τα συναισθήματα του κάθε ποιητή εκφράζονται ως ποιητικός λόγος. Εάν ένας ποιητής λ. χ. αισθάνεται χαρά για την ζωή, ευεξία, είναι κατ’ ενθουσιασμένος η απόρροια αυτών των συναισθημάτων θα είναι η χαρά που θα δημιουργήσει και σε μας. Εάν πάλι ο πόνος που νοιώθει για την απώλεια κάποιου προσφιλούς προσώπου και κατ’ επέκταση προσπαθήσει να καλύψει το κενό εκφράζοντας αυτόν τον πόνο στα ποιήματα του, η συνέπεια αυτής της δημιουργίας θα είναι ο πόνος που θα προξενήσει και σε μας διαβάζοντας τον.

Με αυτά τα δυο πολύ απλά παραδείγματα θέλω να πω πως κάθε τι που νοιώθει ένας ποιητής, το εκφράζει στα ποιήματα του και το μεταφέρει σε μας. Είναι το αποτέλεσμα των συναισθημάτων του.

 

2.      Ποια μυστικά κρύβει ένα ποίημα;

 

Εδώ θα σταθώ λιγάκι σε έναν ποιητή, τον Γεώργιο Δροσύνη. Τον πρώτο ποιητή που διάβασα. Ήμουν μικρή τότε. Τον αγάπησα, αγάπησα τα ποιήματα του. Είχα μάθει πολλά απ’ έξω. Μερικά θυμάμαι μέχρι σήμερα. Με την ερώτηση αυτή μου ήρθε στο μυαλό μου ένα ποίημα του, όπου στην τελευταία του στροφή μας λέει…

……κάθε γραμμή ο ποιητής

Τη γράφει με το αίμα της ψυχής του

Και του χαρτιού τα φύλλα που κρατείς

Είναι σχισμένα φύλλα της ζωής του.

 

3.      Πόση ερήμωση κρύβει ο κόσμος του πνεύματος;

 

Ερήμωση… Πικρή λέξη, καμιά φορά και τραγική. Δεν πιστεύω πάντως πως αφορά μόνο τους ανθρώπους του πνεύματος. Η ερήμωση της ψυχής, αυτό το φαινόμενο που εγώ πολύ απλά λέω… «Δεν είμαστε ελεύθεροι να εκφράσουμε τις απόψεις μας» το συναντάμε παντού, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και σε όλους, είτε είναι άνθρωποι του πνεύματος είτε όχι. Όταν δεν υπάρχει διάλογος, όταν ο ένας δεν παραδέχεται τη γνώμη του άλλου, όταν τίποτε δε γίνεται αποδεκτό, από κανέναν, τότε… οι άνθρωποι απομακρύνονται γιατί φθάνουν στο τραγικό σημείο να συνειδητοποιήσουν πως δεν πρέπει να περιμένουν να τους καταλάβουν οι άλλοι και η ψυχή ερημώνεται.

 

 

4.      Υπέρβαση διαχωριστικού ορίου ανθρώπου και ποιητή… ναι ή όχι Και αν ναι πότε, που, πως, γιατί;

 

Υπέρβαση! Τι είναι η υπέρβαση; Κενότητα… ή… καθόλου σκέψεις…

Γράφοντας νοιώθω πως μπαίνω σε ένα χώρο κενό από συλλογισμούς, από οτιδήποτε. Είναι ένας χώρος που τον έχω πλάσει εγώ και δεν μπορεί κανείς μα κανείς να μπει μέσα, να αρπάξει κάτι από εκεί.

Καθ΄ ένας που θα πάρει την πέννα στα χέρια του και θα αρχίσει να γράφει θα μπει, χωρίς και ο ίδιος να το καταλάβει, σε αυτόν το χώρο άδειο από επιθυμίες. Παρ’ όλο που δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ποίηση, ποιήματα έχω γράψει λίγα, περισσότερο γράφω μυθιστορήματα, αισθάνομαι πως ο ποιητής από τη στιγμή που γράφει και εξωτερικεύει όλο του το πιστεύω, γεμίζοντας τις λευκές σελίδες ενός τετραδίου, είναι μόνος με τον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως είναι η μοναδική στιγμή της ζωής του όπου βρίσκεται ακριβώς πάνω στη διαχωριστική γραμμή της ύπαρξής του ως άνθρωπος που είναι ύλη  και ως ποιητής.

 

5.      Αν υπάρχει εγγύτητα ανάμεσα στις τέχνες και πόσο δύσκολος ή εύκολος είναι ο συνδυασμός τους.

 

Ένα ποίημα είναι γεμάτο εικόνες. Μια μουσική σύνθεση, είναι όλο εικόνες. Ένας πίνακας, είναι εικόνα. Ένα μυθιστόρημα, είναι γεμάτο εικόνες. Είναι το πρώτο κοινό σημείο που έχουν οι τέχνες και είναι όλες τόσο άρτια δεμένες μεταξύ τους.

Μέσα από την τέχνη ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δε γνωρίζουμε.

 

6.         Ξεχωρίζεις μια από αυτές τις τρείς τέχνες πιο πολύ;

 

Δυσκολεύομαι. Κάθε μια έχει τη δική της ομορφιά και μαγεία. Μας δημιουργεί συναισθήματα. Είναι ένας μαγικός κόσμος που αποκαλύπτεται μπροστά μας. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να ζήσουμε μέσα σε αυτόν το όμορφο μαγικό κόσμο της δημιουργίας.  

 

Cabaret Voltaire

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

 

                                                  ____________



 

 

 

«ΔΙΟΡΑΣΙΣ»

ΠΟΙΗΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

ΚΑΙΤΗ ΛΙΑΝΟΥ-ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ (ΜΟΥΣΙΚΟΣ- ΥΨΗΦΩΝΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ)

 

 

Πόσες φορές έτυχε να κοιτάμε τον ουρανό, να παρατηρούμε τα σύννεφα που τρέχουν ή το βράδυ τα αστέρια. Αμέτρητες φορές.

Παρατηρούμε κάτι στ’ αλήθεια; Ή κοιτάμε το άπειρο και ψάχνουμε μέσα από τις μνήμες που, ποτίζουν το είναι μας και σιγά σιγά γίνονται ζωή, να βρούμε τις δικές μας αλήθειες; Την Ιθάκη που δε φτάσαμε ποτέ;

Υπάρχει ένας εχθρός που δεν είναι κανείς άλλος παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός, καραδοκεί να μας συντρίψει, να αφανίσει τα όνειρα μας. Τα λάθη μας στέκονται μπροστά μας σα φιγούρες του σκότους κι εμείς τι κάνουμε; Τίποτε. Είμαστε απλά παρατηρητές της ζωής, αυτής που έφυγε και είναι μόνο αναμνήσεις και αυτής που ζούμε.

            Ο Κωνσταντίνος Γεωργάτος στην ποίηση του διόρασις μέσα από τη δική του φωνή, μέσα από τα μάτια της ψυχής του μας οδηγεί να ανακαλύψουμε τις πραγματικές αλήθειες, αυτές που φοβόμαστε. Μας παροτρύνει να βρούμε τα διάφανα μονοπάτια ώστε να φτάσουμε στη δική μας Ιθάκη, ως ένας άλλος Οδυσσέας, γεμάτοι εμπειρίες και γνώσεις.

            Καθώς διάβαζα τα ποιήματα του διέκρινα το μέγεθος της αγάπης του για την ζωή, την αισιοδοξία του για την υλοποίηση του ονείρου, μια αισιοδοξία που μεταφέρει με ένα θαυμάσιο τρόπο στον αναγνώστη, δημιουργώντας εικόνες και μετουσιώνοντας το ιδεατό σε πραγματικό, το κάθε τι που φαντάζει μικρό σε μεγάλο. Δεν υπάρχει πεπρωμένο. Δεν υπάρχει τέλος, μόνο αρχή σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής.

Ο Κωνσταντίνος μέσα από τους στίχους του μας βοηθά να ανακαλύψουμε πτυχές της ύπαρξής μας που δε γνωρίζουμε. Ανεβαίνουμε ένα ένα τα σκαλοπάτια του χρόνου περνάμε μέσα από πολέμους, πόνους ψυχής, καταιγίδες, ακουμπάμε στα αόρατα τείχη μιας πεθαμένης πόλης προσπαθώντας να στηριχτούμε εκεί, μέχρι που στο φτάνουμε στο φως.

Είναι η λύτρωση.

 Ο εξαγνισμός της ψυχής, δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας νέας δημιουργίας με αποκορύφωμα την υλοποίηση του ονείρου. Είναι το θαύμα που υπάρχει μέσα μας, αρκεί να θέλουμε να το δούμε. Δεν πρέπει τίποτε να μας καθηλώσει στο χθες, προχωράμε… προχωράμε μπροστά αφήνοντας πίσω κάθε τι που μας έκανε να λιποψυχήσουμε. Το μεγαλείο της ζωής, το πέρασμα από το μηδέν στην επιτυχία βρίσκεται σε όλες τις εκφάνσεις του βίου που, ο Κωνσταντίνος αναφέρει στην ποίηση του.  

Ο αγώνας είναι σκληρός, μας λέει, η φωτιά καίει, οι γύρω μας αδιάφοροι, ο καθ’ ένας συνεχίζει τη δική του πορεία μέχρι, που έρχεται η στιγμή εκείνη που ακολουθώντας τα χνάρια του μοναδικού Σωτήρα των αιώνων θα καταφέρουμε αυτό, που θεωρούσαμε ακατόρθωτο.

Οι Πύλες ανοίγουν, τα δάκρυα στεγνώνουν. Υπάρχει αγάπη παντού, ανθίζει σε κάθε καρδιά όπως ανθίζουν τα λουλούδια στους κάμπους. Οι πληγές θεραπεύονται, είναι η ελπίδα που δε σβήνει ποτέ, γεμίζει τα λευκά φύλλα του τετραδίου και γίνεται γιατρειά, γίνεται ποίηση.  

Ο Κωνσταντίνος Γεωργάτος κατάγεται από την Κέρκυρα, γεννήθηκε στην Αθήνα, είναι έγγαμος και πατέρας δυο παιδιών. Σπούδασε Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ της Αθήνας στη Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας. Με τη λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται από τα προεφηβικά του χρόνια. Αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά.

Η διόρασις είναι η πρώτη ποιητική του συλλογή αφιερωμένη από τον ίδιον στον Άγιο Σπυρίδωνα και στην σύζυγό του Λίνα- Σταματίνα Γεωργάτου καθώς και στους δυο του γιούς Ιωάννη και Λεονάρδο-Ηλία. Μέσα απ’ της σελίδες της ξεδιπλώνεται μια πορεία ζωής, της δικής σας ζωής, της δικής μας, της ζωή όλων μας. 

Οι εποχές είναι δύσκολες, ο ανταγωνισμός μεγάλος. Τα παιδιά μας φεύγουν, εγκαταλείπουν τη χώρα που αγαπήσαμε και αγαπάμε, τη χώρα αυτή που έδωσε στον κόσμο τα πρώτα φώτα του πολιτισμού. Σκιρτάς όταν ακούς το όνομα της και όμως μένεις αδρανής κι ας ξέρεις πως αυτός ο ουρανός που κοιτάς είναι δικός σου.

Στα ποιήματα του Κωνσταντίνου βρίσκουμε αμέτρητα μηνύματα γι’ αυτήν ζωή, γι’ αυτή την πατρίδα με σπουδαιότερο! πως μπορούμε να επιτύχουμε, αρκεί… να έχουμε πίστη, όραμα και θέληση και αυτά τα αγαθά δεν μπορεί κανείς μα κανείς να μας τα αφαιρέσει, είναι δικά μας, ζουν μέσα μας, ας τα αξιοποιήσουμε. Ας ορθώσουμε το ανάστημα μας. Μπορούμε.   

Το άγγιγμα του, μέσα στην ποίηση του, περνά από άπειρες εικόνες και γίνεται αρωγός για τις δικές μας ελπίδες. Η δυναμική των λέξεων του αποτελεί στόχο για επιτυχία, πνευματική πληρότητα και ψυχική γαλήνη.

Κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε αυτό τον πλούτο συναισθημάτων του Κωνσταντίνου που κατακλύζει τα ποιήματα του και αφήνει τα σημάδια του ως σφραγίδα της δικής του ψυχής και αγάπης.

 

Σου ευχόμαστε καλή επιτυχία σε αυτό το δύσκολο, αλλά και όμορφο δρόμο της ποίησης .