____________
Συνέντευξη στον Ηλία
Παπακωνσταντίνου
1.
Τι προκαλεί ένα ποίημα; ( το λέω ως συνέπεια). Κλάμα, γέλιο, αγάπη,
έκπληξη…)
Τα
συναισθήματα του κάθε ποιητή εκφράζονται ως ποιητικός λόγος. Εάν ένας ποιητής
λ. χ. αισθάνεται χαρά για την ζωή, ευεξία, είναι κατ’ ενθουσιασμένος η απόρροια
αυτών των συναισθημάτων θα είναι η χαρά που θα δημιουργήσει και σε μας. Εάν
πάλι ο πόνος που νοιώθει για την απώλεια κάποιου προσφιλούς προσώπου και κατ’
επέκταση προσπαθήσει να καλύψει το κενό εκφράζοντας αυτόν τον πόνο στα ποιήματα
του, η συνέπεια αυτής της δημιουργίας θα είναι ο πόνος που θα προξενήσει και σε
μας διαβάζοντας τον.
Με
αυτά τα δυο πολύ απλά παραδείγματα θέλω να πω πως κάθε τι που νοιώθει ένας
ποιητής, το εκφράζει στα ποιήματα του και το μεταφέρει σε μας. Είναι το
αποτέλεσμα των συναισθημάτων του.
2.
Ποια μυστικά κρύβει ένα ποίημα;
Εδώ
θα σταθώ λιγάκι σε έναν ποιητή, τον Γεώργιο Δροσύνη. Τον πρώτο ποιητή που διάβασα.
Ήμουν μικρή τότε. Τον αγάπησα, αγάπησα τα ποιήματα του. Είχα μάθει πολλά απ’
έξω. Μερικά θυμάμαι μέχρι σήμερα. Με την ερώτηση αυτή μου ήρθε στο μυαλό μου
ένα ποίημα του, όπου στην τελευταία του στροφή μας λέει…
……κάθε
γραμμή ο ποιητής
Τη
γράφει με το αίμα της ψυχής του
Και
του χαρτιού τα φύλλα που κρατείς
Είναι
σχισμένα φύλλα της ζωής του.
3.
Πόση ερήμωση κρύβει ο κόσμος του πνεύματος;
Ερήμωση… Πικρή λέξη, καμιά φορά και
τραγική. Δεν πιστεύω πάντως πως αφορά μόνο τους ανθρώπους του πνεύματος. Η
ερήμωση της ψυχής, αυτό το φαινόμενο που εγώ πολύ απλά λέω… «Δεν είμαστε
ελεύθεροι να εκφράσουμε τις απόψεις μας» το συναντάμε παντού, σε όλες τις
εκφάνσεις της ζωής και σε όλους, είτε είναι άνθρωποι του πνεύματος είτε όχι.
Όταν δεν υπάρχει διάλογος, όταν ο ένας δεν παραδέχεται τη γνώμη του άλλου, όταν
τίποτε δε γίνεται αποδεκτό, από κανέναν, τότε… οι άνθρωποι απομακρύνονται γιατί
φθάνουν στο τραγικό σημείο να συνειδητοποιήσουν πως δεν πρέπει να περιμένουν να
τους καταλάβουν οι άλλοι και η ψυχή ερημώνεται.
4.
Υπέρβαση διαχωριστικού ορίου ανθρώπου και
ποιητή… ναι ή όχι Και αν ναι πότε, που, πως, γιατί;
Υπέρβαση!
Τι είναι η υπέρβαση; Κενότητα… ή… καθόλου σκέψεις…
Γράφοντας νοιώθω
πως μπαίνω σε ένα χώρο κενό από συλλογισμούς, από οτιδήποτε. Είναι ένας χώρος
που τον έχω πλάσει εγώ και δεν μπορεί κανείς μα κανείς να μπει μέσα, να αρπάξει
κάτι από εκεί.
Καθ΄
ένας που θα πάρει την πέννα στα χέρια του και θα αρχίσει να γράφει θα μπει,
χωρίς και ο ίδιος να το καταλάβει, σε αυτόν το χώρο άδειο από επιθυμίες. Παρ’
όλο που δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ποίηση, ποιήματα έχω γράψει λίγα,
περισσότερο γράφω μυθιστορήματα, αισθάνομαι πως ο ποιητής από τη στιγμή που
γράφει και εξωτερικεύει όλο του το πιστεύω, γεμίζοντας τις λευκές σελίδες ενός
τετραδίου, είναι μόνος με τον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως είναι η μοναδική στιγμή
της ζωής του όπου βρίσκεται ακριβώς πάνω στη διαχωριστική γραμμή της ύπαρξής
του ως άνθρωπος που είναι ύλη και ως
ποιητής.
5.
Αν υπάρχει εγγύτητα ανάμεσα στις τέχνες και πόσο
δύσκολος ή εύκολος είναι ο συνδυασμός τους.
Ένα
ποίημα είναι γεμάτο εικόνες. Μια μουσική σύνθεση, είναι όλο εικόνες. Ένας
πίνακας, είναι εικόνα. Ένα μυθιστόρημα, είναι γεμάτο εικόνες. Είναι το πρώτο
κοινό σημείο που έχουν οι τέχνες και είναι όλες τόσο άρτια δεμένες μεταξύ τους.
Μέσα
από την τέχνη ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δε γνωρίζουμε.
6.
Ξεχωρίζεις μια από αυτές τις τρείς τέχνες
πιο πολύ;
Δυσκολεύομαι.
Κάθε μια έχει τη δική της ομορφιά και μαγεία. Μας δημιουργεί συναισθήματα. Είναι
ένας μαγικός κόσμος που αποκαλύπτεται μπροστά μας. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να
ζήσουμε μέσα σε αυτόν το όμορφο μαγικό κόσμο της δημιουργίας.
Cabaret Voltaire
Τετάρτη 13 Μαΐου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου