βράβευση

Μάνα στους δύσκολους καιρούς απανεμιά....

Μάνα.

Μονάκριβη μου κόρη με είπες

και η φωνή σου ακούστηκε γλυκιά,

σαν μελωδία που ήρθε απ’ τα ουράνια

να μ’ αγκαλιάσει,

να γεμίσει την ψυχή μου φως.

Μάνα.

Με κράτησες σφικτά

και με οδήγησες στ’ απανεμιάς την αύρα.

Οι πέτρες και τ’ αγκάθια δεν πονέσαν.

Δεν μάτωσαν τα πόδια μου ποτέ.

Μάνα.

Σε είδα ανάμεσα στα χρώματα του ονείρου,

μορφή γεμάτη αγάπη

να στάζει

μες στης ψυχής τα μονοπάτια,

και κούρνιασα σα λαβωμένο πουλί

στη δική σου αγκάλη

Μάνα.

Πάλι εσένα θα φωνάξω

να ‘ρθείς σιμά.

Να βοηθήσεις το δρόμο να περάσω

Ξέρω που θα σε ΄βρω.

Εκεί που οι αγγέλοι το σπιτικό τους έχουν κτίσει.

Κι εσύ μαζί τους κατοικείς

Μάνα.

Κάνε παράκληση για με

από εκεί που είσαι.

Όταν εκείνη, την ύστατη στιγμή

το πνεύμα μου το σώμα θα εγκαταλείπει,

το χέρι σου αν γίνεται ν’ αγγίξω.

Κουράγιο να μου δώσεις να περάσω

μέσα απ’ τις Πύλες της ζωής και του θανάτου.

                                                                                                                                                             

Το ανωτέρω ποίημα έλαβε τιμητική διάκριση από το "Κελαινώ".
1 Νοεμβροίου

 
                                               ____________