Από το βιβλίο μου «χρυσές σελίδες»

ΜΑΡΤΙΟΣ

 

Ο Μάρτιος είναι ο πρώτος μήνας της άνοιξης. Ένας μήνας που η Μαρίκα δεν ξέχασε ποτέ. Έναν Μάρτη ξεκίνησε το όνειρο της και πραγματοποιήθηκε έναν άλλο Μάρτη, ακριβώς σε ένα χρόνο. Τα λουλούδια που στόλιζαν τις χρυσές άμαξες μέσα στα παραμύθια της γιαγιάς της, στην πραγματικότητα στόλιζαν τα καλαθάκια που κρατούσε εκείνη στα κέντρα. Απ’ εκείνη ο Πρόδρομος αγόρασε ένα ολόκληρο καλάθι τριαντάφυλλα, και όλοι περίμεναν να το δωρίσει στην κοπέλα που συνόδευε, αλλά μόλις είδε τα μάτια με το ακαθόριστο χρώμα, εκείνα τα μάτια της Μαρίκας, δεν τόλμησε να γυρίσει αλλού το βλέμμα του, της το χάρισε και πήρε κι άλλο, κι άλλο και την έλουσε με τριαντάφυλλα. Εκείνη τον κοίταξε σαστισμένη και του χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη για έναν ξένο που την πρόσεξε.

            -Σκάνδαλο, φώναξαν. Τι δουλειά έχεις εσύ με ένα δουλάκι;

Δεν ήταν δουλάκι η Μαρίκα, φτωχιά ήταν.

            Η παρέα του Πρόδρομου έφυγε, η Μαρίκα έφυγε κι εκείνη πετώντας κάτω τα άδεια καλαθάκια και τα λεφτά του Πρόδρομου. Τα μάτια της κοκκίνισαν απ’ το κλάμα. Δεν κατάλαβε τι συνέβη. Δεν κατάλαβε πως εκείνος έμεινε εκεί στην καρέκλα του μόνος και την κοίταζε να τρέχει μέχρι που χάθηκε.

            Από τότε η Μαρίκα όλο τον Μάρτη γεμίζει τα ανθοδοχεία με τριαντάφυλλα. Και δεν αφήνει να μπει αυτό το λουλούδι στο σπίτι τους καμιά άλλη περίοδο.

            -Σαν παραμύθι ακούγεται αυτή η ιστορία, της είπε κάποτε η Σάσα καθώς την παρατηρούσε να κόβει από κάτω τα κοτσάνια των λουλουδιών..    

            -Είναι αληθινή.

-Την ξέρεις αυτή την κυρία που πούλαγε λουλούδια στα κέντρα;

            -Την ήξερα, κάποτε.

            -Και τώρα; Που είναι; Πέθανε;

            -Ναι Σάσα μου. Δεν υπάρχει πια.

            -Τι κρίμα θα την γνώριζα. Θα πρέπει να είχε το χρώμα των ματιών σου.

            -Ναι. Τα μάτια μας είχαν το ίδιο χρώμα απάντησε. Στάθηκε για λίγο να κοιτάζει, χάιδεψε τα μαγουλάκια της και της είπε. Ξέρεις σε τίποτε άλλο δεν μοιάζαμε, μόνο στο χρώμα των ματιών, και συνέχισε να τακτοποιεί τα αγαπημένα της λουλούδια.

            Η Σάσα άφησε την Μαρίκα με τις αναμνήσεις της και πήγε στο δωμάτιό της. Εκείνη χάιδεψε τα πέταλα τους που ήσαν όπως το βελούδο, κάθισε στην πολυθρόνα της και αναπόλησε το παρελθόν. Κοίταξε πάλι τα τριαντάφυλλα. “Τέτοιο χρώμα είχαν και τότε εκείνα. Κόκκινο”. Ψιθύρισε.

 

 

Copyright © 2010     Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου

“All rights reserved

Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Παλμός Γαλατσίου Παρασκευή 15/3/2013

 αρ. φύλλου 316.