μια μικρή ιστορία

Το όνειρο του Δημητράκη

Μια μικρή ιστορία

***

Τον θυμάμαι, που μόλις έμπαινε στο σπίτι μας ξάπλωνε κάτω στο πάτωμα και ο μικρός Δημητράκης έπεφτε πάνω του και γέλαγε από χαρά. Έπαιζαν αλογάκι, γαϊδουράκι, χελώνα και πόσα άλλα ζωάκια, αγαπητά στα παιδιά. Πόσο μικρούλης ήταν τότε ο Δημητράκης! Μηνών ακόμη, κι όμως η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη όταν έβλεπε τον παππού του, που δεν περιγράφεται! Τον ξεχώριζε από όλους εμάς.

Μεγάλωσε ο παππούς, μεγάλωνε και ο Δημητράκης. Η αλήθεια είναι πως χαιρόμασταν με κάθε τι καινούριο που βλέπαμε στον μικρό μας. Είχε αρχίσει να σηκώνεται, να κάνει τα πρώτα του βηματάκια, να λέει τις πρώτες του λεξούλες και δεν προλάβαμε να αντιληφθούμε πως ο παππούς μεγάλωνε πολύ γρήγορα. Είχε αρχίσει να δυσκολεύεται στις κινήσεις του. Η αναπνοή του κοβόταν, και τις πιο πολλές φορές δεν μπορούσε να κάνει το αλογάκι, κι ας έβλεπε τον Δημητράκη που τον τραβούσε και φώναζε «παππού έλα», «παππού αλογάκι».

Κάποια μέρα, απ’ εκείνες τις δύσκολες μέρες του παππού δεν τα κατάφερε κι έμεινε ξαπλωμένος στο πάτωμα με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του. Ο Δημητράκης δεν κατάλαβε τίποτε, κι ευτυχώς. Κάθε μέρα όμως περίμενε να τον δει να μπαίνει απ’ την πόρτα, να ξαπλώσει στο πάτωμα και να παίξουνε. Δεν γελά πια σαν πριν και όποιος κι αν είναι αυτός που τον παίρνει αγκαλιά και ξαπλώνει στο πάτωμα όπως ο παππούς του, ξέρει καλά πως δεν είναι εκείνος.

Το ξέρω πως μέσα στην καρδούλα του θα υπάρχει για πάντα η μορφή του και θα περιμένει να τον ξαναδεί. Θα είναι για καιρό το μοναδικό του όνειρο.

 

Copyright © 2011     Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου

“All rights reserved”

                                                                                  

____________