Θάλασσα. ( Πίνακας. Λάδι σε καμβά 50Χ50 εκ.) Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου |
.....Δεν ήταν στεριανός ο μπάρμπα Σίμος. Όχι βέβαια, δεν ήταν στεριανός. Η ζωή του ήταν η θάλασσα με όλες τις στεναχώριες και τις χαρές που έχει. Η στεριά του πήρε αυτή τη ζωή που είχε μέσα του και τον έκανε ένα κουρέλι. Δεν άντεχε ούτε τους δρόμους, ούτε τα σπίτια. Εκείνος ήθελε τη θαλασσινή ζωή, να βρίσκεται ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο ίδια χρώματα του κόσμου, όπως έλεγε.
Του ουρανού και της θάλασσας.
Μαύρη τη νύχτα κι άγρια, σκοτεινή να φοβίζει σα στοιχειό.
Γαλανή ήρεμη, χωρίς καμιά ρυτίδα,
γυαλιστερή σα τον ταφτά.
Αφρισμένη, θυμωμένη, άπονη σα τη κακιά μάγισσα.
Δεν τον ένοιαζε όπως και να ‘ταν.
Αυτήν ήθελε. Τη θάλασσα.
Και ο Σπύρος που δεν είχε γνωρίσει κανέναν ναυτικό ως τότε, τον άκουγε με τέτοιο ενθουσιασμό, που άρχισε να νοιώθει κι εκείνος αυτή τη μαγευτική έλξη της.
__________
Το κείμενο είναι ένα μικρό απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα μου " Κοριός στο μαξυλάρι του Προέδρου".
Copyright
© 2007 Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου
“All
rights reserved”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου