συνέντευξη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΣΤΗΝ

ΜΑΙΡΗ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ ΓΚΙΩΝΗ

                                                                                       ____

Ερωτ. 1^η

Η καταγωγή σας από την Κωνσταντινούπολη ποιες εικόνες και συναισθήματα σας γεννά;

Μικρή καθώς άκουγα τις διηγήσεις των γονιών μου για την Πόλη, την δική τους πόλη, έπλαθα μια ομορφιά ζωής. Όταν η γιαγιά μου μου εξιστορούσε τους θρύλους που κράτησαν την ελπίδα σε κάθε Έλληνα, πως η Κωνσταντινούπολη θα γίνει πάλι Ελληνική, ζωντάνεψε μέσα μου αυτή η αλήθεια πως κάποτε…. Ναι! κάποτε θα είναι πάλι δική μας. Δεν έπαψα ακόμα και τώρα να πιστεύω ούτε σε αυτή την ομορφιά εκείνης της ζωής, ούτε σε αυτή την ελπίδα. Όταν επισκέφθηκα την Πόλη γέμισε το είναι μου από συναισθήματα αγάπης και πόνου. Εικόνες ζωντανές μιας εποχής που δεν γνώρισα παρουσιάστηκαν μπροστά μου, έμοιαζαν με οπτασία. Ήξερα πως σε κάθε δρόμο της που περπατούσα εγώ, κάποτε το διάβηκαν εκείνοι, οι αγαπημένοι μου. Πόνεσα βαθιά μέσα στην ψυχή μου όταν αντίκρισα μακριά το δικό τους σπίτι και στάθηκα στη γωνιά του δρόμου να κοιτάζω. Ένοιωσα σαν να ήταν όλοι εκεί μπροστά μου με μάτια δακρυσμένα.  

Ερωτ. 2^η

 Σπουδάσατε μουσική, έχετε πτυχίο Ωδικής και δίπλωμα μονωδίας. Διαμόρφωσαν την αισθητική και την αγάπη σας στην Τέχνη;

Το θέατρο με συγκινούσε πάντοτε. Μικρή όταν ήμουν κάθε φορά που δημιουργούσα μια ιστορία πρώτα την έπαιζα για την θεία μου. Το κρεβάτι μου γινόταν η σκηνή του θεάτρου και η θεία το κοινό μου. Ύστερα οι φίλες μου γίνηκαν ο δικός μου θίασος και κάποιοι πολύ καλοί φίλοι συμπλήρωσαν το κοινό. Αργότερα ήρθε η όπερα να με γεμίσει με όνειρα. Κι έτσι ξεκίνησα σπουδές Μελοδραματικής. Τα χρόνια μέσα στα Ωδεία, η αγάπη για την μουσική, ο έρωτας- θα μπορούσα να πω- για το λυρικό θέατρο φώλιασαν μέσα στην ψυχή μου. Κάθε τι καινούριο που δημιουργούσα το συνέδεα με μουσικούς φθόγγους.

Η μουσική, όπως γνωρίζετε κι εσείς κ. Γκιώνη, μια κι έχουμε τόσα κοινά στον τομέα αυτό, αγκαλιάζει τα πάντα. Δεν υπάρχουν όρια. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με το μυθιστόρημα, καμιά φορά με την ποίηση και με την ζωγραφική. Σε κάθε μορφή τέχνης, απ’ ότι μου λένε, υπάρχει η σφραγίδα μου, ως μουσικός. Κι αυτό μου αρέσει γιατί δεν είναι κάτι που προσπαθώ να επιτύχω, γίνεται μόνο του και είναι έντονο. Ναι κ. Γκιώνη η μουσική διαμόρφωσε και την αισθητική μου αλλά και την αγάπη μου για την Τέχνη. Ό,τι είναι αυτό που βγαίνει από μέσα μου και αποτυπώνεται σε φύλλα χαρτιού ή σε καμβά είναι κάτι σαν μουσική. Έτσι νοιώθω.       

Ερωτ. 3^η

Ποια η σχέση σας με την ζωγραφική και την Αγιογραφία;

Η ζωγραφική μπορεί να είναι έμπνευση, μπορεί όμως και να είναι αναπαράσταση μιας πραγματικής εικόνας. Το πνεύμα σου χάνεται για να αγκαλιάσει τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου. Η Βυζαντινή αγιογραφία είναι η τέχνη της εικονογράφησης προσώπων Αγίων καθώς και θέματα από την ζωή τους. Υπάρχει μια ιδιαίτερη ομορφιά, όχι μόνο στην ιδιαιτερότητα που έχει η τεχνική της αγιογραφίας, αλλά στην προσέγγιση του αγιογράφου με την εκάστοτε μορφή του Αγίου που καλείται να απεικονίσει κι αυτό για μένα έχει σπουδαία σημασία.    

 Ερωτ. 4^η

Πως προέκυψε η συγγραφή και πότε;

Μία άλλη μεγάλη μου αγάπη είναι το μυθιστόρημα. Ήταν κάτι πολύ τυχαίο και πραγματικά ξαφνικό. Παρ’ όλο που από μικρή έγραφα μικρές ιστορίες, ποτέ δε σκέφθηκα πως θα μπορούσα να ασχοληθώ σοβαρά με τη συγγραφή.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ίσως και απίστευτο, η επίσκεψη μου μετά από χρόνια στο παλιό σπίτι που μεγάλωσα κι ένα όνειρο έγιναν η αφορμή αυτού του ξεκινήματος της συγγραφής μυθιστορημάτων και όχι μόνο. Γράφοντας ζω την μαγεία ενός κόσμου που δεν υπάρχει και τον πλάθω εγώ. Δεν ζω με τους ήρωες των μυθιστορημάτων μου, είμαι εγώ ο ήρωας, ο κάθε ένας χωριστά. Και αυτό είναι η μαγεία της συγγραφής.

Ερωτ. 5^η

Το βιβλίο σας με τίτλο<< Κοριός στο μαξιλάρι του προέδρου >> από τις εκδόσεις Ωκεανός απέσπασε το Α' βραβείο ως βιβλίο της χρονιάς 2015 από τον Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων (Ε.Π.Ο.Κ ) τι πραγματεύεται;

Είναι η ζωή του Σπύρου Μελισσά και του Κίμωνα Αλεξανδρίδη, δυο ανθρώπων διαφορετικών γενεών, μια και ο ένας γεννήθηκε πριν τον πόλεμο του ’40 και ο άλλος μερικά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Γνωρίζονται τυχαία και καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της ύπαρξης τους θα βρεθούν μπροστά σε τρομερές αλήθειες που είχαν θαφτεί. Μεγάλοι έρωτες, φαντάσματα που στοίχειωσαν την ψυχή τους, χιλιάδες άνθρωποι που πέρασαν από μπροστά τους θα εμφανιστούν μέσα στο χρόνο αυτόν της γνωριμίας τους, που δε θα είναι τίποτε άλλο παρά ο τόπος που θα ζήσουν ξανά και ξανά γεγονότα που σφράγισαν τις ζωές τους κι ας υπήρξαν τόσο διαφορετικές, κι ας μη γνωρίζονταν παλιά.

Το βιβλίο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, ξεκινά από την καταστροφή της Σμύρνης και φτάνει ως το 1992. Άλλα γεγονότα τα έζησα και είναι γραμμένα ακριβώς όπως τα είδα εγώ και άλλα μου τα διηγήθηκαν κι έμειναν μέσα στην ψυχή μου σαν κομμάτια της δικής μου ζωής.

Ερωτ.6^η

Από τις εκδόσεις Όστρια το 2016 κυκλοφόρησε και το λαογραφικό με τίτλο<<Συνάντηση με το παρελθόν >> ποιες είναι οι πηγές σας, από που αντλείτε τα στοιχεία ;

Για να δημιουργήσω αυτό το λαογραφικό βιβλίο και να ταξιδέψουμε στο μακρινό χθες, καθώς μέσα από μικρές ιστορίες αναδύονται παραδόσεις του τόπου μας συνέλλεξα πληροφορίες από τις λαογραφικές σελίδες του διαδικτύου αλλά και από φίλους και συγγενείς που μου διηγήθηκαν ό,τι μπορούσαν να θυμηθούν από το παρελθόν, όπως παραμύθια, ήθη και έθιμα, συνταγές, παλιά επαγγέλματα, θρύλους.

 Ερωτ. 7^η

<<Ένα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητά του μας μολύνει αν προσκολληθούμε σ’ αυτό με υπερβολική αγάπη. Ένα μέρος του παρελθόντος μένει πάντα ζωντανό και κινδυνεύουμε καταφρονώντας τη ζωντάνια του ..>> ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ σας ενδιαφέρει η διάδοση της παράδοσης μέσω της γραφής σας ;

Η λέξη Παράδοση είναι ουσιαστικό παράγωγο του ρήματος παραδίδωμι, δηλαδή δίνω κάτι σε κάποιον. Προσπάθησα λοιπόν να δημιουργήσω μέσα από μικρές ιστορίες αυτή την μεταφορά της παράδοσης από γενιά σε γενιά. Θύμησες του παρελθόντος μέσα από γράμματα, διηγήσεις της γιαγιάς για τις παλιές συνήθειες, παραμύθια του λαού μας, αυθεντικές παραδοσιακές συνταγές που μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα, επαγγέλματα που χάθηκαν χάριν της εξέλιξης, που όμως δεν έπαψαν να υπάρχουν στη μνήμη μας, όπως ο λούστρος, ο λατερνατζής, ο παγοπώλης και πόσοι άλλοι που παρελαύνουν στο βιβλίο μου.

Το «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ» δεν είναι απλά ένα λαογραφικό βιβλίο, αλλά ένα μακρύ ταξίδι στο χθες, όπου γεγονότα ενώνουν τις εποχές μεταξύ τους. Θέλω να πιστεύω πως με τον τρόπο αυτό της γραφής μου βοήθησα, βάζοντας ένα πολύ πολύ μικρό λιθαράκι, ώστε να μη χαθεί αυτή η πολύτιμη κληρονομιά.

Ερωτ. 8^η

 Ποια είναι η αξία της παράδοσης ;

Η Παράδοση αποτελείται από στοιχεία του παρελθόντος όπως: θρησκεία, γλώσσα, ιστορία, ήθη και έθιμα, συνήθειες, θεσμοί και πολλά ακόμα. Όλα αυτά, συνολικά αλλά και το κάθε ένα μόνο του μεταφέρονται από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά κι όσο κι αν φαίνονται πως ανήκουν στο παρελθόν όμως μεταφέρουν στοιχεία από τις ρίζες μας στο σήμερα.

Η αξία της Παράδοσης είναι τεράστια γιατί ενώνει τις γενιές μ’ εκείνες που έφυγαν και με εκείνες που θα ‘ρθουν.   Είναι κομμάτι της δικής μας ύπαρξης. Είναι η κληρονομιά μας

 Ερωτ. 9^η

Οι άνθρωποι καθώς προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα πρέπει να κρατούν την μνήμη του παρελθόντος;

Εδώ θα σταθώ στα λόγια του αξέχαστου Σπύρου Μελά:

 «Λαός για ζωή θα πει λαός με μνήμη».

Ερωτ. 10^η

 Καθώς λέει ο Νίκος Λάζαρης << Το μεγάλο μυστικό της Τέχνης είναι η υπομονή >> συμφωνείτε με αυτήν την άποψη;

Πολλές φορές με ρωτάνε πόσο χρόνο χρειάζομαι για να γράψω ένα μυθιστόρημα ή να ετοιμάσω κάποιον πίνακα ζωγραφικής ή μια αγιογραφία. Τι σημασία μπορεί να έχει το πόσο διάστημα χρειάστηκα. Απαντώ πως δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος δημιουργίας. Για να φτάσει κανείς στο τέλος του έργου του, οτιδήποτε και να είναι αυτό χρειάζεται συγκέντρωση και υπομονή.

Και βέβαια συμφωνώ με τον Νίκο Λάζαρη «Η υπομονή είναι το μεγάλο μυστικό της Τέχνης».

Ερωτ. 12η

Τι αγαπάτε πολύ ; Τι θέλετε ακόμα να δημιουργήσετε; Υπάρχει κάτι ως ιδέα στο μυαλό σας;

Όπως ανέφερα και προηγουμένως από μικρή αγαπούσα το θέατρο. Όχι μόνο ως ηθοποιός μιας παράστασης, αλλά και ως δημιουργός θεατρικού έργου. Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με αυτόν τον τομέα, παρ’ όλο που έγραφα μικρές ιστορίες και όπως προανέφερα τις παίζαμε. Τώρα… επιτρέψτε μου να πω πως… ονειρεύομαι κάποιο απ’ τα βιβλία μου να ανέβει στο θέατρο, ίσως!!! Έχω μάλιστα διασκευάσει σε θεατρικό το βιβλίο «Η άλλη πλευρά του παραδείσου» το οποίο είναι και το πρώτο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις θέσις.