καλλιτεχνική διαδρομή της Καίτης Λιανού-Ιωαννίδου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

____________

 

Συνέντευξη στον Ηλία Παπακωνσταντίνου

 

1.      Τι προκαλεί ένα ποίημα;  ( το λέω ως συνέπεια). Κλάμα, γέλιο, αγάπη, έκπληξη…)

 

Τα συναισθήματα του κάθε ποιητή εκφράζονται ως ποιητικός λόγος. Εάν ένας ποιητής λ. χ. αισθάνεται χαρά για την ζωή, ευεξία, είναι κατ’ ενθουσιασμένος η απόρροια αυτών των συναισθημάτων θα είναι η χαρά που θα δημιουργήσει και σε μας. Εάν πάλι ο πόνος που νοιώθει για την απώλεια κάποιου προσφιλούς προσώπου και κατ’ επέκταση προσπαθήσει να καλύψει το κενό εκφράζοντας αυτόν τον πόνο στα ποιήματα του, η συνέπεια αυτής της δημιουργίας θα είναι ο πόνος που θα προξενήσει και σε μας διαβάζοντας τον.

Με αυτά τα δυο πολύ απλά παραδείγματα θέλω να πω πως κάθε τι που νοιώθει ένας ποιητής, το εκφράζει στα ποιήματα του και το μεταφέρει σε μας. Είναι το αποτέλεσμα των συναισθημάτων του.

 

2.      Ποια μυστικά κρύβει ένα ποίημα;

 

Εδώ θα σταθώ λιγάκι σε έναν ποιητή, τον Γεώργιο Δροσύνη. Τον πρώτο ποιητή που διάβασα. Ήμουν μικρή τότε. Τον αγάπησα, αγάπησα τα ποιήματα του. Είχα μάθει πολλά απ’ έξω. Μερικά θυμάμαι μέχρι σήμερα. Με την ερώτηση αυτή μου ήρθε στο μυαλό μου ένα ποίημα του, όπου στην τελευταία του στροφή μας λέει…

……κάθε γραμμή ο ποιητής

Τη γράφει με το αίμα της ψυχής του

Και του χαρτιού τα φύλλα που κρατείς

Είναι σχισμένα φύλλα της ζωής του.

 

3.      Πόση ερήμωση κρύβει ο κόσμος του πνεύματος;

 

Ερήμωση… Πικρή λέξη, καμιά φορά και τραγική. Δεν πιστεύω πάντως πως αφορά μόνο τους ανθρώπους του πνεύματος. Η ερήμωση της ψυχής, αυτό το φαινόμενο που εγώ πολύ απλά λέω… «Δεν είμαστε ελεύθεροι να εκφράσουμε τις απόψεις μας» το συναντάμε παντού, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και σε όλους, είτε είναι άνθρωποι του πνεύματος είτε όχι. Όταν δεν υπάρχει διάλογος, όταν ο ένας δεν παραδέχεται τη γνώμη του άλλου, όταν τίποτε δε γίνεται αποδεκτό, από κανέναν, τότε… οι άνθρωποι απομακρύνονται γιατί φθάνουν στο τραγικό σημείο να συνειδητοποιήσουν πως δεν πρέπει να περιμένουν να τους καταλάβουν οι άλλοι και η ψυχή ερημώνεται.

 

 

4.      Υπέρβαση διαχωριστικού ορίου ανθρώπου και ποιητή… ναι ή όχι Και αν ναι πότε, που, πως, γιατί;

 

Υπέρβαση! Τι είναι η υπέρβαση; Κενότητα… ή… καθόλου σκέψεις…

Γράφοντας νοιώθω πως μπαίνω σε ένα χώρο κενό από συλλογισμούς, από οτιδήποτε. Είναι ένας χώρος που τον έχω πλάσει εγώ και δεν μπορεί κανείς μα κανείς να μπει μέσα, να αρπάξει κάτι από εκεί.

Καθ΄ ένας που θα πάρει την πέννα στα χέρια του και θα αρχίσει να γράφει θα μπει, χωρίς και ο ίδιος να το καταλάβει, σε αυτόν το χώρο άδειο από επιθυμίες. Παρ’ όλο που δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ποίηση, ποιήματα έχω γράψει λίγα, περισσότερο γράφω μυθιστορήματα, αισθάνομαι πως ο ποιητής από τη στιγμή που γράφει και εξωτερικεύει όλο του το πιστεύω, γεμίζοντας τις λευκές σελίδες ενός τετραδίου, είναι μόνος με τον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως είναι η μοναδική στιγμή της ζωής του όπου βρίσκεται ακριβώς πάνω στη διαχωριστική γραμμή της ύπαρξής του ως άνθρωπος που είναι ύλη  και ως ποιητής.

 

5.      Αν υπάρχει εγγύτητα ανάμεσα στις τέχνες και πόσο δύσκολος ή εύκολος είναι ο συνδυασμός τους.

 

Ένα ποίημα είναι γεμάτο εικόνες. Μια μουσική σύνθεση, είναι όλο εικόνες. Ένας πίνακας, είναι εικόνα. Ένα μυθιστόρημα, είναι γεμάτο εικόνες. Είναι το πρώτο κοινό σημείο που έχουν οι τέχνες και είναι όλες τόσο άρτια δεμένες μεταξύ τους.

Μέσα από την τέχνη ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δε γνωρίζουμε.

 

6.         Ξεχωρίζεις μια από αυτές τις τρείς τέχνες πιο πολύ;

 

Δυσκολεύομαι. Κάθε μια έχει τη δική της ομορφιά και μαγεία. Μας δημιουργεί συναισθήματα. Είναι ένας μαγικός κόσμος που αποκαλύπτεται μπροστά μας. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να ζήσουμε μέσα σε αυτόν το όμορφο μαγικό κόσμο της δημιουργίας.  

 

Cabaret Voltaire

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

 

                                                  ____________



 

 

 

«ΔΙΟΡΑΣΙΣ»

ΠΟΙΗΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

ΚΑΙΤΗ ΛΙΑΝΟΥ-ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ (ΜΟΥΣΙΚΟΣ- ΥΨΗΦΩΝΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ)

 

 

Πόσες φορές έτυχε να κοιτάμε τον ουρανό, να παρατηρούμε τα σύννεφα που τρέχουν ή το βράδυ τα αστέρια. Αμέτρητες φορές.

Παρατηρούμε κάτι στ’ αλήθεια; Ή κοιτάμε το άπειρο και ψάχνουμε μέσα από τις μνήμες που, ποτίζουν το είναι μας και σιγά σιγά γίνονται ζωή, να βρούμε τις δικές μας αλήθειες; Την Ιθάκη που δε φτάσαμε ποτέ;

Υπάρχει ένας εχθρός που δεν είναι κανείς άλλος παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός, καραδοκεί να μας συντρίψει, να αφανίσει τα όνειρα μας. Τα λάθη μας στέκονται μπροστά μας σα φιγούρες του σκότους κι εμείς τι κάνουμε; Τίποτε. Είμαστε απλά παρατηρητές της ζωής, αυτής που έφυγε και είναι μόνο αναμνήσεις και αυτής που ζούμε.

            Ο Κωνσταντίνος Γεωργάτος στην ποίηση του διόρασις μέσα από τη δική του φωνή, μέσα από τα μάτια της ψυχής του μας οδηγεί να ανακαλύψουμε τις πραγματικές αλήθειες, αυτές που φοβόμαστε. Μας παροτρύνει να βρούμε τα διάφανα μονοπάτια ώστε να φτάσουμε στη δική μας Ιθάκη, ως ένας άλλος Οδυσσέας, γεμάτοι εμπειρίες και γνώσεις.

            Καθώς διάβαζα τα ποιήματα του διέκρινα το μέγεθος της αγάπης του για την ζωή, την αισιοδοξία του για την υλοποίηση του ονείρου, μια αισιοδοξία που μεταφέρει με ένα θαυμάσιο τρόπο στον αναγνώστη, δημιουργώντας εικόνες και μετουσιώνοντας το ιδεατό σε πραγματικό, το κάθε τι που φαντάζει μικρό σε μεγάλο. Δεν υπάρχει πεπρωμένο. Δεν υπάρχει τέλος, μόνο αρχή σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής.

Ο Κωνσταντίνος μέσα από τους στίχους του μας βοηθά να ανακαλύψουμε πτυχές της ύπαρξής μας που δε γνωρίζουμε. Ανεβαίνουμε ένα ένα τα σκαλοπάτια του χρόνου περνάμε μέσα από πολέμους, πόνους ψυχής, καταιγίδες, ακουμπάμε στα αόρατα τείχη μιας πεθαμένης πόλης προσπαθώντας να στηριχτούμε εκεί, μέχρι που στο φτάνουμε στο φως.

Είναι η λύτρωση.

 Ο εξαγνισμός της ψυχής, δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας νέας δημιουργίας με αποκορύφωμα την υλοποίηση του ονείρου. Είναι το θαύμα που υπάρχει μέσα μας, αρκεί να θέλουμε να το δούμε. Δεν πρέπει τίποτε να μας καθηλώσει στο χθες, προχωράμε… προχωράμε μπροστά αφήνοντας πίσω κάθε τι που μας έκανε να λιποψυχήσουμε. Το μεγαλείο της ζωής, το πέρασμα από το μηδέν στην επιτυχία βρίσκεται σε όλες τις εκφάνσεις του βίου που, ο Κωνσταντίνος αναφέρει στην ποίηση του.  

Ο αγώνας είναι σκληρός, μας λέει, η φωτιά καίει, οι γύρω μας αδιάφοροι, ο καθ’ ένας συνεχίζει τη δική του πορεία μέχρι, που έρχεται η στιγμή εκείνη που ακολουθώντας τα χνάρια του μοναδικού Σωτήρα των αιώνων θα καταφέρουμε αυτό, που θεωρούσαμε ακατόρθωτο.

Οι Πύλες ανοίγουν, τα δάκρυα στεγνώνουν. Υπάρχει αγάπη παντού, ανθίζει σε κάθε καρδιά όπως ανθίζουν τα λουλούδια στους κάμπους. Οι πληγές θεραπεύονται, είναι η ελπίδα που δε σβήνει ποτέ, γεμίζει τα λευκά φύλλα του τετραδίου και γίνεται γιατρειά, γίνεται ποίηση.  

Ο Κωνσταντίνος Γεωργάτος κατάγεται από την Κέρκυρα, γεννήθηκε στην Αθήνα, είναι έγγαμος και πατέρας δυο παιδιών. Σπούδασε Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ της Αθήνας στη Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας. Με τη λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται από τα προεφηβικά του χρόνια. Αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά.

Η διόρασις είναι η πρώτη ποιητική του συλλογή αφιερωμένη από τον ίδιον στον Άγιο Σπυρίδωνα και στην σύζυγό του Λίνα- Σταματίνα Γεωργάτου καθώς και στους δυο του γιούς Ιωάννη και Λεονάρδο-Ηλία. Μέσα απ’ της σελίδες της ξεδιπλώνεται μια πορεία ζωής, της δικής σας ζωής, της δικής μας, της ζωή όλων μας. 

Οι εποχές είναι δύσκολες, ο ανταγωνισμός μεγάλος. Τα παιδιά μας φεύγουν, εγκαταλείπουν τη χώρα που αγαπήσαμε και αγαπάμε, τη χώρα αυτή που έδωσε στον κόσμο τα πρώτα φώτα του πολιτισμού. Σκιρτάς όταν ακούς το όνομα της και όμως μένεις αδρανής κι ας ξέρεις πως αυτός ο ουρανός που κοιτάς είναι δικός σου.

Στα ποιήματα του Κωνσταντίνου βρίσκουμε αμέτρητα μηνύματα γι’ αυτήν ζωή, γι’ αυτή την πατρίδα με σπουδαιότερο! πως μπορούμε να επιτύχουμε, αρκεί… να έχουμε πίστη, όραμα και θέληση και αυτά τα αγαθά δεν μπορεί κανείς μα κανείς να μας τα αφαιρέσει, είναι δικά μας, ζουν μέσα μας, ας τα αξιοποιήσουμε. Ας ορθώσουμε το ανάστημα μας. Μπορούμε.   

Το άγγιγμα του, μέσα στην ποίηση του, περνά από άπειρες εικόνες και γίνεται αρωγός για τις δικές μας ελπίδες. Η δυναμική των λέξεων του αποτελεί στόχο για επιτυχία, πνευματική πληρότητα και ψυχική γαλήνη.

Κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε αυτό τον πλούτο συναισθημάτων του Κωνσταντίνου που κατακλύζει τα ποιήματα του και αφήνει τα σημάδια του ως σφραγίδα της δικής του ψυχής και αγάπης.

 

Σου ευχόμαστε καλή επιτυχία σε αυτό το δύσκολο, αλλά και όμορφο δρόμο της ποίησης .