..............................................................
Ο Μίμης και η Αμαλία ήρθαν αμέσως με το πρώτο αεροπλάνο. Η αγωνία για την τύχη της Μαρίκας ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Συναντήθηκαν με τον Πρόδρομο, στο σαλόνι του νοσοκομείου. Ο πατέρας του, εκείνος ο σκληρός άνθρωπος, φαινόταν αδύναμος, κυρτός, ένα ράκος. Στάθηκαν για λίγο ακίνητοι και ύστερα αγκαλιάστηκαν.
Τελικά ως φαίνεται ο θάνατος ενώνει τους ανθρώπους. Ενώνει τον κόσμο του ουρανού με τον κόσμο της Γης. Ενώνει τις ψυχές εκείνων που έφυγαν με τις ψυχές εκείνων που ζουν.Η διαδρομή που κάνει ο καθ' ένας μας, όχι μόνος του, εκείνοι που ακολουθούν την πομπή, εκείνοι που συμμετέχουν στην νεκρώσιμη ακολουθία δεν μοιάζει σαν μια ολόκληρη πορεία ζωής, που κρατά μόνο λίγα λεπτά και ύστερα χάνεται; Μένει ένας και μετά από καιρό άγνωστο πόσο...Ποιος μένει;
Αν μπορούσε η γιαγιά της Αμαλίας εκείνη τη στιγμή να μιλήσει θα της έλεγε η ομορφιά της ψυχής Αμαλία μου. Αυτό μένει να το θυμάσαι.
Η ομορφιά της ψυχής.
Copyright
© 2010 Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου
“All
rights reserved”
'Ηταν ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου " βιβλίο ημερολόγιο" χρυσές σελίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου