koukidaki: Η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου Λίγο πριν ξημερώσει: Τρεις φίλες ενωμένες σαν μια ψυχή ορκίζονται φιλία μέχρι να τις χωρίσει ο θάνατος. Το όνειρό τους ξεκινά από την στιγμή που κτίζουν το β...
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018
Beauty Days with a book: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ κα ΚΑΙΤΗ ΛΙΑΝΟΥ-ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ για το...
Τρίτη 19 Ιουνίου 2018
ποίηση
ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
Κυριακή 17 Ιουνίου 2018
Η Μεγάλη Μέρα
Ακούγονται φωνές κάτω απ’ τα συντρίμμια
της πόλης.
Αναδύονται κορμιά απ’
την κόκκινη θάλασσα.
Αργοπεθαίνουν.
Γλιστρούν οι σκιές
πάνω στους μαύρους τοίχους
και χάνονται
καθώς το σκοτάδι
πνίγει κάθε μορφή ζωής.
Βουνά ξερά υψώνονται.
Οι κορφές τους τρυπούν
τα σύννεφα,
διαλύονται, ματώνουν...
Πουλιά αναρίθμητα
χώνονται στους κρατήρες
και στοιβαγμένα
καίγονται στις φλόγες της αβύσσου,
ξεβράζονται απ’ της
λάβας τα ποτάμια
στους ωκεανούς.
Ερειπωμένες ψυχές
κουβαλούν τον πόνο.
Οι γέφυρες σάπιες της
μεγάλης ένωσης
σπαν τα δεσμά.
Πρόσωπα χλωμά,
ανέκφραστα χάνουν κάθε ελπίδα ζωής.
Καταποντίζονται στο
βάραθρο της λησμονιάς.
Ποιος μπορεί να φέρει
ξανά τις ελπίδες,
ωστε τα περιστέρια της
Ειρήνης να πετάξουν ψηλά;
Και τότε θα φωνάξω!
Δώστε μου πίσω τα
χέρια μου
να μπορέσω να κρατήσω
της ελιάς τα κλωνιά.
Δώστε μου πίσω τα
πόδια μου
να μπορέσω να τρέξω
στις μεγάλες λεωφόρους.
Δώστε μου πίσω τα
μάτια μου
να μπορέσω να δω τους
νικητές
με δάφνης κλαδιά τα
κεφάλια τους να στεφανώνουν
και τη λέξη ΕΙΡΗΝΗ με
λευκά γράμματα
στο γαλάζιο ουρανό.
______
ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Μια πάλη ξεκίνησε μέσα μου.
Άραγε είναι οι μνήμες;
Είναι το τώρα;
Κραυγή αγωνίας φτάνει στα χείλη,
οι λάμψεις χάνονται στο τέλος του
δρόμου,
αίμα και δάκρυ ποτίζουν τον αγέρα,
φωτιά, καπνοί θολώνουν τα ουράνια.
Καμπάνες αντηχούν στην έρημο.
Κορμιά πεσμένα.
Ζωές νεκρές κατρακυλούν
τους βράχους της Αβύσσου.
Ζωές που κάποτε ξεκίνησαν με γέλιο
Και τώρα…;
Σβήστηκαν στο χάος.
Τα τύμπανα σταματούν.
Τα κορμιά λυγίζουν.
Χάνεται ο κόσμος
Σκοτάδι. Κανείς.
Μα άξαφνα!
Τον είδανε… Τον είδανε…
Φωνάζει ο λαός.
Μαρμάρωσε… Μαρμάρωσε…
Οι λόγχες ας τρύπησαν πέρα ως πέρα
την καρδιά.
Οι βάρβαροι ας γκρέμισαν τα τείχη.
Τα όρνια ας ξέσκισαν τις σάρκες.
Δεν πέθανε… δεν πέθανε…
Ω!... Σε ονειρεύομαι.
Βλέπω Αγγέλους.
Ακούω Ύμνους.
Ανοίγουν οι Ουρανοί.
Γονατιστή, ταπεινά προσεύχομαι για
σε.
Δε θέλω να σε θρηνώ.
Κάπου στο σταυροδρόμι θα φανείς.
Θα ‘σαι δική μας ξανά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)